ศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง

128 คาพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อบ.92/2566 การที่คณะกรรมการพนักงาน ส่วนตาบลผู้ถูกฟูองคดีที่ 2 มีมติเห็นชอบให้ลงโทษไล่ผู้ฟูองคดีออกจากราชการ ก่อนเสนอนายกองค์การ บริหารส่วนตาบลผู้ถูกฟูองคดีที่ 1 เพื่อออกคาสั่งลงโทษทางวินัยนั้น เมื่อมติของผู้ถูกฟูองคดีที่ 2 เป็นเพียงการ พิจารณาให้ความเห็น ก่อนที่ผู้ถูกฟูองคดีที่ 1 จะออกคาสั่งลงโทษทางวินัย มติของผู้ถูกฟูองคดีที่ 2 จึงเป็นเพียง ขั้นตอนการเตรียมการหรือการดาเนินการของเจ้าหน้าที่ เพื่อจัดให้มีคาสั่งทางปกครอง อันเป็นการพิจารณา ทางปกครองเท่านั้น มิใช่คาสั่งทางปกครองที่มีผลกระทบกระเทือนต่อสิทธิหรือหน้าที่ของผู้ฟูองคดี ในอันที่จะ ทาให้ผู้ฟูองคดีได้รับความเดือดร้อนหรือเสียหาย ตามมาตรา 42 วรรคหนึ่ง แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้ง ศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 3.1.2 คดีพิพาทเกี่ยวกับการที่หน่วยงานทางปกครองหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐละเลยต่อหน้าที่ ตามที่กฎหมายกาหนดให้ต้องปฏิบัติ หรือปฏิบัติหน้าที่ดังกล่าวล่าช้าเกินสมควร ตามมาตรา 9 วรรคหนึ่ง (2) แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 3.1.2.1 กรณีเป็นผู้ที่ได้รับความเดือดร้อนหรือเสียหาย กรณีหน่วยงานทางปกครองหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐละเลยต่อหน้าที่ตามที่กฎหมาย กาหนดให้ต้องปฏิบัติ หรือปฏิบัติหน้าที่ดังกล่าวล่าช้าเกินสมควร เป็นเหตุให้ผู้ฟูองคดีได้รับความเดือดร้อนหรือ เสียหาย เช่น เจ้าหน้าที่ของรัฐไม่พิจารณาอุทธรณ์ให้แล้วเสร็จภายในกาหนดระยะเวลาตามที่กฎหมายกาหนด หรือเจ้าหน้าที่ของรัฐไม่ดาเนินการตามคาร้องขอหรือดาเนินการล่าช้า เป็นต้น คาสั่งศาลปกครองสูงสุดที่ คร. 283/2563 กรณีฟูองว่ากรุงเทพมหานครละเลย ต่อหน้าที่ไม่ซ่อมแซมถนนและระบบระบายน้าของถนนนั้น เมื่อผู้ฟูองคดีอ้างว่ามีภูมิลาเนาอาศัยอยู่บริเวณ ดังกล่าว และมีความจาเป็นต้องใช้ถนนดังกล่าวสัญจรไปมา โดยผู้ฟูองคดีได้มีหนังสือร้องขอให้ซ่อมแซมถนน และระบบระบายน้าดังกล่าวแล้ว แต่ไม่มีการดาเนินการและชี้แจงใด ๆ ผู้ฟูองคดีจึงเป็นผู้ได้รับความเดือดร้อน หรือเสียหาย หรืออาจจะเดือดร้อนหรือเสียหายโดยมิอาจหลีกเลี่ยงได้ อันเนื่องมาจากการละเลยการปฏิบัติ หน้าที่ตามที่กฎหมายกาหนดให้ต้องปฏิบัติของผู้ถูกฟูองคดี คาพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อ. 153/2566 ผู้ฟูองคดียื่นคาร้องขอออก โฉนดที่ดิน แต่เจ้าหน้าที่ของรัฐไม่ดาเนินการออกโฉนดที่ดินแปลงพิพาทให้แก่ผู้ฟูองคดี ผู้ฟูองคดีจึงเป็น ผู้ที่ได้รับความเดือดร้อนหรือเสียหาย หรืออาจจะเดือดร้อนหรือเสียหายโดยมิอาจหลีกเลี่ยงได้ จากการละเลย ต่อหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ของรัฐดังกล่าว ตามมาตรา 42 วรรคหนึ่ง แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและ วิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 3.1.2.2 กรณีไม่เป็นผู้ที่ได้รับความเดือดร้อนหรือเสียหาย คาพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อ. 40/2551 เมื่อน้าเสียของโรงงานทั้งหมดที่ ปล่อยออกสู่ภายนอก ไม่น่าจะมีการรั่วซึมไปสู่ที่ดินของผู้ฟูองคดี จนทาให้ผู้ฟูองคดีได้รับความเสียหายได้ ดังนั้น ผู้ฟูองคดีจึงมิได้เป็นผู้ที่ได้รับความเดือดร้อนหรือเสียหาย หรืออาจจะเดือดร้อนหรือเสียหายโดยมิอาจ