ศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง

57 บทที่ 9 บทสรุป 1. การเสนอคาฟ้อง 1.1 ความหมายของคาฟ้อง “คาฟูอง” หมายความว่า การเสนอข้อหาต่อศาลไม่ว่าจะได้เสนอต่อศาลปกครองชั้นต้นหรือ ศาลปกครองสูงสุด ไม่ว่าจะได้เสนอในขณะที่เริ่มคดีโดยคาฟูองหรือคาร้องขอ หรือเสนอในภายหลังโดยคาฟูอง เพิ่มเติมหรือแก้ไข หรือฟูองแย้ง หรือโดยสอดเข้ามาในคดีไม่ว่าด้วยความสมัครใจ หรือถูกบังคับ หรือโดยมี คาขอให้พิจารณาใหม 1.2 ผู้มีสิทธิฟ้องคดีปกครอง ผู้มีสิทธิฟูองคดีปกครองแบ่งออกเป็น 2 ประเภท คือ 1.2.1 ผู้ตรวจการแผ่นดิน และ 1.2.2 ผู้มีสิทธิฟูองคดี ตามมาตรา 42 วรรคหนึ่ง แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและ วิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 1.3 เขตอานาจของศาลปกครองสูงสุดและศาลปกครองชั้นต้น 1.3.1 ศาลปกครองสูงสุด ศาลปกครองสูงสุดจัดตั้งอยู่ที่กรุงเทพมหานคร มีเขตอานาจ ทั่วราชอาณาจักรไทย โดยมีอานาจพิจารณาพิพากษาคดีตามที่กาหนดไว้ตามมาตรา 11 แห่งพระราชบัญญัติ จัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 ดังต่อไปนี้ (1) คดีพิพาทเกี่ยวกับคาวินิจฉัยของคณะกรรมการวินิจฉัยข้อพิพาทตามที่ที่ประชุมใหญ่ ตุลาการในศาลปกครองสูงสุดประกาศกาหนด (2) คดีพิพาทเกี่ยวกับความชอบด้วยกฎหมายของพระราชกฤษฎีกา หรือกฎที่ออกโดย คณะรัฐมนตรี หรือโดยความเห็นชอบของคณะรัฐมนตรี (3) คดีที่มีกฎหมายกาหนดให้อยู่ในอานาจศาลปกครองสูงสุด (4) คดีที่อุทธรณ์คาพิพากษาหรือคาสั่งของศาลปกครองชั้นต้น 1.3.2 ศาลปกครองชั้นต้น ศาลปกครองชั้นต้นมีอานาจพิจารณาพิพากษาคดีที่อยู่ในอานาจศาลปกครอง เว้นแต่คดีที่ อยู่ในอานาจพิจารณาพิพากษาของศาลปกครองสูงสุด ตามมาตรา 10 แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครอง และ วิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 การฟูองคดีที่อยู่ในเขตอานาจของศาลปกครองชั้นต้น ให้ยื่นฟูองต่อศาลปกครองชั้นต้นที่ ผู้ฟูองคดีมีภูมิลาเนาหรือที่มูลคดีเกิดขึ้นในเขตศาลปกครองชั้นต้นนั้น ศาลปกครองชั้นต้น ได้แก่ ศาลปกครองกลางและศาลปกครองในภูมิภาค