ศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง

85 เจ้าหน้าที่ของรัฐ อันเกิดจากการใช้อานาจตามกฎหมาย ตามมาตรา 9 วรรคหนึ่ง (3) แห่งพระราชบัญญัติ จัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 คาสั้งศาลปกครองสูงสุดที่ 879/2566 ผู้ฟูองคดีกล่าวอ้างว่าเกิดฝนตกหนักและเนื่องจาก กรุงเทพมหานครซึ่งเป็นผู้ถูกฟูองคดีละเลยต่อหน้าที่ในการบารุงรักษาทางระบายน้า เป็นเหตุให้มีน้าท่วม บนถนน เป็นเหตุให้ผู้ฟูองคดีเสียหาย ผู้ฟูองคดีจึงขอให้ศาลมีคาพิพากษาหรือคาสั่งให้ผู้ถูกฟูองคดีชดใช้ ค่าสินไหมทดแทน คดีนี้จึงมิใช่คดีพิพาทเกี่ยวกับความรับผิดอย่างอื่นที่หน่วยงานทางปกครองต้องรับผิด โดยปราศจากความผิด ตามมาตรา 9 วรรคหนึ่ง (3) แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดี ปกครอง พ.ศ. 2542 แต่เป็นคดีพิพาทเกี่ยวกับการกระทาละเมิดของหน่วยงานทางปกครองหรือเจ้าหน้าที่ของ รัฐ อันเกิดจากการละเลยต่อหน้าที่ตามที่กฎหมายกาหนดให้ต้องปฏิบัติ หรือปฏิบัติหน้าที่ดังกล่าวล่าช้า เกินสมควรตามมาตรา 9 วรรคหนึ่ง (3) แห่งพระราชบัญญัติดังกล่าว คาพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อ. 559/2566 เมื่อไม่ปรากฏหลักฐานใด ๆ ว่า เจ้าหน้าที่ขององค์การบริหารส่วนจังหวัดซึ่งเป็นผู้ถูกฟูองคดี ได้กระทาการขุดลอกลาห้วยฮังเหลวผ่านที่ดินของ ผู้ฟูองคดี กรณีจึงไม่อาจรับฟังได้ว่า เจ้าหน้าที่ของผู้ถูกฟูองคดีได้กระทาละเมิดต่อผู้ฟูองคดี ส่วนกรณีที่ ผู้ฟูองคดีอ้างว่า นาย ร. อดีตสมาชิกสภาองค์การบริหารส่วนจังหวัดได้ว่าจ้างนาย ด. ให้ดาเนินการขุดลอก ลาห้วยฮังเหลวนั้น เมื่อการดาเนินการของ นาย ร. มิได้กระทาในฐานะผู้มีอานาจกระทาการแทนผู้ถูกฟูองคดี ผู้ถูกฟูองคดีจึงไม่ต้องรับผิดชดใช้ค่าเสียหายจากการะทาของนาย ร. แนวคาวินิจฉัยของศาล กรณีคดีพิพาทเกี่ยวกับการกระทาละเมิดของหน่วยงานทาง ปกครองหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐ อันเกิดจากการละเลยต่อหน้าที่ตามที่กฎหมายกาหนดให้ต้องปฏิบัติหรือ ปฏิบัติหน้าที่ดังกล่าวล่าช้าเกินสมควร คาวินิจฉัยชี้ขาดอานาจหน้าที่ระหว่างศาลที่ 7/2566 สานักงานตารวจแห่งชาติเป็น ส่วนราชการที่เรียกชื่ออย่างอื่นและมีฐานะเป็นกรม จึงเป็นหน่วยงานทางปกครองตามมาตรา 3 แห่ง พระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 และโดยที่มีกฎหมายกาหนดหน้าที่ ของสานักงานตารวจแห่งชาติเกี่ยวกับการวางแผนการจัดการจราจร การอานวยความสะดวก และรักษา ความปลอดภัยในการจราจรให้แก่ประชาชน รวมทั้งมิให้มีสิ่งกีดขวางการจราจรไว้ ดังนั้น การที่โจทก์ฟูองเรียก ค่าสินไหมทดแทน อันเกิดจากการที่เจ้าหน้าที่ตารวจละเลยไม่ดูแลรักษาแบริเออร์พลาสติก ซึ่งเป็นอุปกรณ์ที่ อยู่ในความครอบครองดูแล โดยไม่ยึดแบริเออร์พลาสติกให้แน่นหนาหรือ ไม่ให้เคลื่อนที่ไปมาได้ เป็นเหตุให้ เมื่อมีลมพัดแรง แบริเออร์พลาสติกได้ปลิวใส่รถยนต์ของโจทก์ได้รับความเสียหาย จึงเป็นคดีพิพาทเกี่ยวกับ การกระทาละเมิดของหน่วยงานทางปกครองหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐ อันเกิดจากการละเลยต่อหน้าที่ตามที่ กฎหมายกาหนดให้ต้องปฏิบัติ ตามมาตรา 9 วรรคหนึ่ง (3) แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและ วิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 อันอยู่ในอานาจพิจารณาพิพากษาของศาลปกครอง