ศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง

86 คาสั่งศาลปกครองสูงสุดที่ คผ.5/2563 ผู้ฟูองคดีขณะปฎิบัติหน้าที่ครูโรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ในสังกัดของผู้ถูกฟูองคดี นานักเรียนชั้นอนุบาลไปทัศนศึกษานอกสถานที่ แต่ได้เกิดอุบัติเหตุเสาล้มทับ เด็กนักเรียนคือ พ. เสียชีวิต เป็นกรณีที่ผู้ฟูองคดีซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐกระทาโดยประมาท เป็นเหตุให้ เด็กนักเรียนที่อยู่ในความรับผิดชอบเสียชีวิต จึงเป็นการกระทาละเมิดอันเกิดจากการละเลยต่อหน้าที่ตามที่ กฎหมายกาหนดให้ต้องปฏิบัติ ตามมาตรา 9 วรรคหนึ่ง (3) แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและ วิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 ต่อมาคณะกรรมการสอบข้อเท็จจริงความรับผิดทางละเมิดมีความเห็นว่า ผู้ฟูองคดีกระทาโดยประมาทเลินเล่อ แต่ไม่ถึงขั้นประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรง ผู้ฟูองคดีจึงไม่ต้องชดใช้ ค่าสินไหมทดแทน ดังนั้น การที่ผู้ฟูองคดีฟูองต่อศาลปกครอง ขอให้ผู้ถูกฟูองคดีชดใช้ค่าสินไหมทดแทนตาม จานวนเงินที่ผู้ฟูองคดีได้ชาระให้แก่บิดาและมารดาของผู้เสียชีวิตไป จึงเป็นกรณีที่ผู้ฟูองคดีใช้สิทธิไล่เบี้ยตาม มาตรา 9 แห่งพระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 อันสืบเนื่องมาจากคดีพิพาท เกี่ยวกับการกระทาละเมิดของหน่วยงานทางปกครองหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐ อันเกิดจากการละเลยต่อหน้าที่ ตามที่กฎหมายกาหนดให้ต้องปฏิบัติ คดีนี้จึงอยู่ในอานาจพิจารณาพิพากษาของศาลปกครอง คาสั่งศาลปกครองสูงสุดที่ 61/2563 กรณีฟูองว่าสานักงานปูองกันและบรรเทา สาธารณภัยจังหวัดซึ่งเป็นผู้ถูกฟูองคดีละเลยต่อหน้าที่ไม่ตรวจตราและไม่ดับไฟปุา จนเป็นเหตุให้ไฟไหม้ บ้านพักอาศัยและต้นไม้ของผู้ฟูองคดี ขอให้ศาลมีคาพิพากษาหรือคาสั่งให้ผู้ถูกฟูองคดีชดใช้ค่าสินไหมทดแทน ให้แก่ผู้ฟูองคดี เป็นคดีพิพาทเกี่ยวกับการกระทาละเมิดของหน่วยงานทางปกครองหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐ อันเกิดจากการละเลยต่อหน้าที่ตามที่กฎหมายกาหนดให้ต้องปฏิบัติหรือปฏิบัติหน้าที่ดังกล่าวล่าช้าเกินสมควร ตามมาตรา 9 วรรคหนึ่ง (3) แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 อันอยู่ในอานาจพิจารณาพิพากษาของศาลปกครอง คาสั่งศาลปกครองสูงสุดที่ คร.283/2563 การฟูองว่ากรุงเทพมหานครละเลยไม่ซ่อมแซม บารุงรักษาถนนและระบบระบายน้า ปล่อยให้สภาพผิวถนนชารุดเสียหาย เวลาฝนตกระบบระบายน้า ไม่สามารถระบายได้ ขอให้กรุงเทพมหานครชดใช้ค่าสินไหมทดแทน เป็นคดีพิพาทเกี่ยวกับการกระทาละเมิด ของหน่วยงานทางปกครองหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐ อันเกิดจากการละเลยต่อหน้าที่ตามที่กฎหมายกาหนดให้ต้อง ปฏิบัติหรือปฏิบัติหน้าที่ดังกล่าวล่าช้าเกินสมควร ตามมาตรา 9 วรรคหนึ่ง (3) แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาล ปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 คาสั้งศาลปกครองสูงสุดที่ 521/2566 รัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมซึ่งเป็น ผู้ถูกฟูองคดีมีคาสั่งให้ผู้ฟูองคดีพักราชการ เนื่องจากถูกดาเนินคดีอาญาฐานเป็นเจ้าพนักงานเรียกรับสินบน ตามมาตรา 149 แห่งประมวลกฎหมายอาญา ต่อมาศาลมณฑลทหารบกได้มีคาพิพากษาให้ลงโทษจาคุก ผู้ฟูองคดี แต่ให้รอการลงโทษจาคุกไว้ก่อน ต่อมา ปรากฏว่าผู้ถูกฟูองคดีซึ่งเป็นผู้มีอานาจในการสั่งให้ผู้ฟูองคดี กลับเข้าปฏิบัติหน้าที่ตามเดิมหรือให้ออกจากราชการ มิได้สั่งการใด ๆ เกี่ยวกับกรณีดังกล่าว ผู้ฟูองคดีจึงขอให้ ศาลมีคาพิพากษาหรือคาสั่งให้ผู้ถูกฟูองคดีชดใช้ค่าสินไหมทดแทนเป็นดอกเบี้ยตามมูลค่าเงินเดือนที่ผู้ฟูองคดี มีสิทธิได้รับ คดีนี้จึงไม่ใช่คดีพิพาทเกี่ยวกับวินัยทหาร แต่เป็นคดีพิพาทเกี่ยวกับการกระทาละเมิดของ