แนวคิดและหลักการสำคัญในกระบวนการยุติธรรม

7 3. กฎหมายบังคับโทษ การกำหนดโทษในทางอาญานั้นมีความเชื่อมโยงกันอย่างเป็นระบบ กล่าวคือ การวาง นโยบายในการกำหนดโทษ (Sentencing policy) นั้น เป็นอำนาจของฝ่ายนิติบัญญัติที่จะกำหนด กรอบว่ากฎหมายจะมีโทษทางอาญาชนิดใดและระดับใด เช่น กฎหมายอาญาจะกำหนดกรอบการ ลงโทษไว้ว่า ความผิดฐานลักทรัพย์จะต้องระวางโทษจำคุกไม่เกิน 3 ปี และปรับไม่เกิน 60,000 บาท เป็นต้น ส่วนศาลจะเป็นผู้ใช้ดุลพินิจในการกำหนดโทษตามกรอบที่กฎหมายกำหนดไว้ เช่น เมื่อ พิจารณาได้ความจริงว่าจำเลยกระทำการลักทรัพย์เป็นครั้งแรก จึงพิพากษาในจำคุก 1 ปี ( กรณี ลงโทษจำคุกได้ไม่เกิน 3 ปี) และสุดท้ายราชทัณฑ์จะทำหน้าที่บังคับโทษตามที่ศาลตัดสินแต่ก็เป็น ดุลพินิจของเจ้าหน้าที่ที่จะมีผลต่อการกำหนดโทษ เช่น การพักการลงโทษ การเลื่อนลำดับชั้นของ นักโทษที่มีผลต่อความหนักหนาของโทษที่มากขึ้นหรือน้อยลง การอภัยโทษ เป็นต้น 15 กฎหมายบังคับโทษ (StvollzG) เป็นกฎหมายในการดำเนินการต่อผู้กระทำผิดในลักษณะต่าง ๆ ในฐานะเป็นส่วนหนึ่งของเครื่องมือทางกฎหมายที่กำหนดขั้นตอนและวิธีการที่จะปฏิบัติตามคำ พิพากษาลงโทษของศาล ให้เป็นความจริงได้ในทางปฏิบัติหลังจากที่มีการพิสูจน์โดยการตรวจสอบ ค้นหาความจริงมาแล้ว โดยเมื่อคดีถึงที่สุดแล้วจะต้องบังคับโทษโดยไม่ชักช้า โดยที่โทษทางอาญา คือ สภาพบังคับของกฎหมายอาญา ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 18 วรรคหนึ่งที่ได้กำหนดโทษ สำหรับผู้ทำความผิดอาญาไว้ 5 สถาน ได้แก่ (1) ประหารชีวิต คือ การนำตัวไปฉีดยาหรือสารพิษให้ตาย (2) จำคุก คือ การนำตัวไปขังในเรือนจำตามกำหนดเวลาที่ศาลพิพากษา (3) กักขัง คือ การนำตัวไปกักขังหรือควบคุมไว้ ณ ที่อื่นที่มิใช่เรือนจำ เช่น สถานีตำรวจ และ สถานที่ควบคุมผู้ต้องหาของพนักงานสอบสวน เป็นต้น (4) ปรับ คือ การลงโทษด้วยการปรับโดยให้ผู้กระทำผิดจ่ายเงินให้แก่รัฐ (5) ริบทรัพย์สิน คือ การริบเอาทรัพย์สินนั้นมาเป็นของรัฐ เช่น ปืนเถื่อน ไม้เถื่อน เหล้าเถื่อน เป็นต้น กฎหมายบังคับโทษจึงเป็นกฎหมายที่ให้อำนาจรัฐกระทำการซึ่งเป็นการกระทบต่อสิทธิและ เสรีภาพของบุคคลโดยตรง เพื่อให้เป็นไปตามวัตถุประสงค์ของการลงโทษและวัตถุประสงค์ของการ บังคับโทษ กล่าวคือ 15 ศุภกิจ แย้มประชา. (2558). มองกระบวนการยุติธรรมทางอาญาไทยผ่านการศึกษา เปรียบเทียบ THE THAI CRIMINAL JUSTICE SYSTEM A COMPARATIVE PERSPECTIVE. กรุงเทพ: โรงพิมพ์ห้างหุ้นส่วนจำกัดเจริญรัฐการพิมพ์. น. 45-49