แนวคิดและหลักการสำคัญในกระบวนการยุติธรรม

38 ซึ่งก็คือดุลพินิจของผู้มีอำนาจ โดยในลักษณะนี้ต่างจากประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาแห่ง ประเทศไทย มาตรา 227 ให้ศาลใช้ดุลพินิจวินิจฉัยชั่งน้ำหนักพยานหลักฐานทั้งปวง อีกทั้งการวางตัว เป็นกลางย่อมเป็นหลักประกันชั้นดีว่ารัฐไม่ได้ทำให้เกิดความลำเอียง 2. ภาระค่าใช้จ่ายในการลงทุนกับบุคลากรผู้พิพากษาโดยในระบบการถามค้านผู้พิพากษาที่ ทำหน้าที่ไม่จำเป็นต้องเป็นผู้พิพากษาอาชีพ เนื่องจากระบบมีแนวคิดเพื่อให้ประชาชนได้ตรวจสอบ ดังนั้น จึงใช้ระบบการถามค้านซึ่งคู่ความมีบทบาทหลัก จึงไม่จำเป็นต้องใช้ผู้พิพากษาอาชีพ ดังเช่น การดำเนินคดีในระบบไต่สวนที่ศาลต้องมีเทคนิคมากกว่าการดำเนินคดีระบบกล่าวหา ศาลที่ทำหน้าที่ ไต่สวนต้องใช้ความรู้ความสามารถในการดำเนินคดีอย่างมาก (เช่น ประเทศไทยที่ใช้ผู้พิพากษาอาชีพ) ซึ่งถือเป็นต้นทุนของกระบวนการยุติธรรม 3. ความรวดเร็ว เช่น การต่อรองคำรับสารภาพ เนื่องจากเมื่อพิจารณานิติวิธีในการตรวจสอบ ค้นหาความจริงของระบบนี้แล้วจะพบว่า วิธีการค้นหาความจริงใช้หลักความตกลงเป็นหลักในการ ดำเนินคดีเช่นเดียวกับกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง จึงกล่าวได้ว่า การดำเนินคดีในลักษณะดังกล่าว ให้ความสำคัญในส่วนของการค้นหาความจริงแท้เพื่อคุ้มครองประโยชน์สาธารณะน้อยกว่าความ รวดเร็วในการจัดการ เมื่อเปรียบเทียบกับระบบตรวจสอบ 2.2 แนวคิดของการดำเนินคดีอาญาในระบบไต่สวน เมื่อพิจารณาประวัติศาสตร์ของการพัฒนาระบบการดำเนินคดีจะพบว่า การรวมตัวของกลุ่ม คนในสมัยที่ยังไม่มีการก่อตัวขึ้นของรัฐ การตัดสินชี้ขาดคดีข้อพิพาทที่เกิดขึ้นจะกระทำโดยหัวหน้าเผ่า โดยที่ผู้เสียหายนำผู้ที่กระทำความผิดมาฟ้องความต่อหัวหน้าเผ่า เพื่อให้หัวหน้าเผ่าทำการตัดสิน จึง พึงอนุมานได้ว่า ระบบการดำเนินคดีที่เป็นระบบเริ่มแรกที่เกิดขึ้นบนโลกนั้น เป็นระบบกล่าวหา ส่วน การจับบุคคลมาไต่สวนหาความจริงนั้น ปรากฏหลักฐานของการเกิดขึ้นในยุคสมัยจักรวรรดิโรมัน โดย จะเห็นว่ายุโรปในช่วงที่อำนาจรัฐยังไม่มีความเข้มแข็งก่อนจะมีระบบการพิจารณาคดีแบบไต่สวน ระบบกล่าวหานั้นเป็นระบบเริ่มแรกที่พัฒนามาจากการแก้แค้นกันเองระหว่างผู้กระทำความผิดกับ ผู้เสียหาย โดยผู้เสียหายจะเป็นผู้ฟ้องคดีอาญาและมีหน้าที่รวบรวมพยานหลักฐานด้วยตนเอง หรือ บางกรณีในอดีตจะใช้วิธีทรมาน เพื่อพิสูจน์ความผิดของจำเลย และการต่อสู้ของคู่ความ ต่อหน้าผู้ ตัดสินซึ่งวางตัวเป็นกลางด้วยเช่นกัน 87 อย่างไรก็ตาม การที่คดีของจำเลยจะยังไม่ถูกพิจารณาหากได้รับการกล่าวหาอย่างเป็น ทางการโดยเหยื่อ หรือการไม่สามารถหาพยานบุคคลที่มาโดยสมัครใจได้มากพอที่จะพิสูจน์ความผิด 87 สุนัย มโนมัย. (2552). ระบบกฎหมายอังกฤษ. คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์: วิญญูชน. น. 68