100000167

๑๐๔ หมายเหตุ ผู้เขียนมีความเห็นว่า ในกรณีที่เจ้าหน้าที่ได้กระทําละเมิดต่อหน่วยงานของรัฐในการ ปฏิบัติหน้าที่ ด้วยความจงใจหรือประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรง อันทําให้เจ้าหน้าที่ต้องชดใช้ค่าสินไหม ทดแทนให้แก่หน่วยงานของรัฐ ตามมาตรา 10 วรรคหนึ่ง ประกอบมาตรา ๘ แห่งพระราชบัญญัติความรับ ผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 หน่วยงานของรัฐต้องออกคําสั่งเรียกให้เจ้าหน้าที่ชําระค่าสินไหม ทดแทนแก่หน่วยงานของรัฐ ตามมาตรา ๑๒ แห่งพระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 ก่อนเสมอ เพื่อที่ว่าหากเจ้าหน้าที่ยินยอมชําระค่าสินไหมทดแทนแก่หน่วยงานของรัฐ เรื่องราวก็จะ ได้ยุติไป หน่วยงานของรัฐจะได้ไม่ต้องนําคดีไปฟูองศาล แต่หากหน่วยงานของรัฐออกคําสั่งเรียกให้เจ้าหน้าที่ชําระค่าสินไหมทดแทนแก่หน่วยงานของรัฐ ตามมาตรา ๑๒ แห่งพระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 แล้ว แต่เจ้าหน้าที่ ไม่ชําระค่าสินไหมทดแทนแก่หน่วยงานของรัฐ หน่วยงานของรัฐควรมีสิทธิเลือกได้ว่า 1. หน่วยงานของรัฐ จะใช้มาตรการบังคับทางปกครอง โดยการยึดหรืออายัดทรัพย์สินของเจ้าหน้าที่ผู้นั้นออกขายทอดตลาด เพื่อชําระหนี้ ตามมาตรา ๖๓/๗ แห่งพระราชบัญญัติวิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ หรือ 2. หน่วยงานของรัฐจะนําคดีไปฟูองยังศาลปกครองหรือศาลยุติธรรมแล้วแต่กรณี ก็ได้ 3. เจ้าหน้าที่กระทาละเมิดต่อหน่วยงานของรัฐในทางส่วนตัว 3.1 ลักษณะของการกระทาละเมิดในทางส่วนตัว หมายถึง การกระทําละเมิดของเจ้าหน้าที่ต่อ หน่วยงานของรัฐ ที่มิได้เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติหน้าที่ เช่น เจ้าหน้าที่ขโมยทรัพย์สินของทางราชการ เจ้าหน้าที่ทําให้ทรัพย์สินของทางราชการเสียหาย เป็นต้น 3.2 ขอบเขตความรับผิดของเจ้าหน้าที่ พระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 มาตรา ๑0 วรรคหนึ่ง กําหนดว่าในกรณีที่เจ้าหน้าที่กระทําละเมิดต่อหน่วยงานของรัฐ ไม่ว่าจะเป็นหน่วยงานของรัฐที่ผู้นั้นอยู่ใน สังกัดหรือไม่ ถ้าเป็นการกระทําละเมิดในทางส่วนตัว หน่วยงานของรัฐต้องให้เจ้าหน้าที่ชดใช้ค่าสินไหม ทดแทนแก่หน่วยงานของรัฐ ตามบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ เสมือนกับบุคคลทั่วไป กระทําละเมิดต่อหน่วยงานของรัฐ ที่ต้องนําบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาใช้บังคับ ดังนั้น ในกรณีที่เจ้าหน้าที่กระทําละเมิดต่อหน่วยงานของรัฐนี้ในทางส่วนตัว จึงต้องนํา ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาใช้บังคับ กล่าวคือ 1. กรณีเจ้าหน้าที่กระทําละเมิดต่อหน่วยงานของรัฐในทางส่วนตัว หากเจ้าหน้าที่กระทํา ละเมิดโดยจงใจหรือประมาทเลินเล่อธรรมดา ตามมาตรา 420 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ หน่วยงานของรัฐก็มีสิทธิเรียกให้เจ้าหน้าที่ชดใช้ค่าสินไหมทดแทนแก่หน่วยงานของรัฐได้ ซึ่งต่างจากกรณีที่ เจ้าหน้าที่กระทําละเมิดต่อหน่วยงานของรัฐในการปฏิบัติหน้าที่ หน่วยงานของรัฐจะมีสิทธิเรียกให้ เจ้าหน้าที่ชดใช้ค่าสินไหมทดแทนแก่หน่วยงานของรัฐได้ ก็เฉพาะกรณีที่เจ้าหน้าที่กระทําละเมิดโดยจงใจ หรือประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรงเท่านั้น มาตรา 8 วรรคหนึ่ง แห่งพระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิด ของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 2. กรณีเจ้าหน้าที่กระทําละเมิดต่อหน่วยงานของรัฐในทางส่วนตัว ค่าสินไหมทดแทนจะพึง ใช้โดยสถานใดเพียงใดนั้น ให้ศาลวินิจฉัยตามควรแก่พฤติการณ์และความร้ายแรงแห่งละเมิด ตามมาตรา 438 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ดังนั้น ศาลอาจกําหนดให้เจ้าหน้าที่ชดใช้ค่าสินไหมทดแทน แก่หน่วยงานของรัฐได้เต็มจํานวนหรือบางส่วนก็ได้ ซึ่งก็เป็นทํานองเดียวกันกับกรณีเจ้าหน้าที่กระทําละเมิด ต่อหน่วยงานของรัฐในการปฏิบัติหน้าที่ ซึ่งหน่วยงานของรัฐต้องเรียกค่าสินไหมทดแทนโดยคํานึงถึงระดับ