100000167

๑๑ บทที่ 2 นิยามของคาว่า “เจ้าหน้าที่” และ“หน่วยงานของรัฐ” 1. บทนา พระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 จะใช้บังคับในกรณีที่ผู้กระทํา ละเมิดเป็น “เจ้าหน้าที่” ตามคํานิยามของมาตรา 4 แห่งพระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของ เจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 เท่านั้น หากผู้กระทําละเมิดมิได้เป็น “เจ้าหน้าที่” ตามคํานิยามของมาตรา 4 แห่ง พระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 ก็จะนําพระราชบัญญัติความรับผิดทาง ละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 มาใช้บังคับมิได้ ดังนั้น ในบทนี้ผู้เขียนจะอธิบายว่า “เจ้าหน้าที่” ตาม คํานิยามของมาตรา 4 แห่งพระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 หมายถึง บุคคลใดบ้าง ส่วนคําว่า “หน่วยงานของรัฐ” ตามคํานิยามของมาตรา 4 แห่งพระราชบัญญัติความรับผิดทาง ละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 นั้น มีความสัมพันธ์กับคําว่า “เจ้าหน้าที่” โดยแบ่งออกเป็น 2 กรณี คือ 1. กรณีเจ้าหน้าที่กระทําละเมิดต่อบุคคลภายนอกในการปฏิบัติหน้าที่ หน่วยงานของรัฐต้องชดใช้ ค่าสินไหมทดแทนให้แก่บุคคลภายนอก ตามมาตรา 5 แห่งพระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของ เจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 และ 2. กรณีเจ้าหน้าที่กระทําละเมิดต่อหน่วยงานของรัฐ หน่วยงานของรัฐมีสิทธิ เรียกค่าสินไหมทดแทนจากเจ้าหน้าที่ได้ ตามมาตรา 10 แห่งพระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของ เจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 ดังนั้น ในบทนี้ผู้เขียนจะอธิบายว่า “หน่วยงานของรัฐ” ตามคํานิยามของมาตรา 4 แห่งพระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 ซึ่งต้องมีฐานะเป็นนิติบุคคล เพราะ สามารถเป็นผู้ถูกฟูองคดีได้และสามารถเป็นผู้ฟูองคดีได้นั้น หมายถึงหน่วยงานของรัฐหน่วยงานใดบ้าง