100000167

๓๑ 2.2 การกระทาโดยประมาทเลินเล่อ “ประมาทเลินเล่อ” มีความหมายอย่างเดียวกับการกระทําโดยประมาท ตามประมวล กฎหมายอาญา มาตรา 59 วรรคสี่ กล่าวคือ กระทําความผิดมิใช่โดยเจตนา แต่กระทําโดยปราศจากความ ระมัดระวัง ซึ่งบุคคลในภาวะเช่นนั้นจักต้องมีตามวิสัยและพฤติการณ์ และผู้กระทําอาจใช้ความระมัดระวัง เช่นว่านั้นได้ แต่หาได้ใช้ให้เพียงพอไม่ ข้อสังเกต ในปัจจุบัน การกระทําละเมิดส่วนใหญ่ที่ขึ้นสู่ศาล มักจะเป็นการกระทําละเมิดด้วยความ ประมาทเลินเล่อ ๖ กรณีที่ศาลวินิจฉัยว่าเป็นการกระทาโดยประมาทเลินเล่อ คาพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อ. 214/2550 นายอําเภอได้ปฏิบัติหน้าที่โดยทํา พินัยกรรมแบบเอกสารฝุายเมืองให้กับนาง อ. แล้วเก็บพินัยกรรมนั้นไว้ ทั้งที่นาง อ. ยังมิได้ลงลายมือชื่อใน พินัยกรรม เป็นผลให้พินัยกรรมดังกล่าวตกเป็นโมฆะ กรณีจึงถือได้ว่าเป็นการกระทําโดยประมาทเลินเล่อ ในการปฏิบัติหน้าที่ อันเป็นเหตุให้ผู้ฟูองคดีได้รับความเสียหาย คือ ไม่ได้รับที่ดินตามที่ระบุไว้ในพินัยกรรม จึงเป็นการกระทําละเมิดต่อผู้ฟูองคดี จากการละเลยต่อหน้าที่ตามที่กฎหมายกําหนดให้ต้องปฏิบัติ คาพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อ. 696/2556 น.ส. 3 ก. ของนาย น. นั้นได้ออกเป็น โฉนดที่ดิน และมีการโอนกรรมสิทธิ์ที่ดินให้แก่บุคคลภายนอกไปแล้วหลายทอด น.ส. 3 ก. ฉบับดังกล่าวจึง เป็นอันยกเลิกไม่อาจใช้แสดงสิทธิได้อีกต่อไป แต่เจ้าหน้าที่ของกรมที่ดินมิได้ขีดคร่อมและลงชื่อกํากับไว้เป็น หลักฐานใน น.ส. 3 ก. นั้น และต่อมาเมื่อผู้ฟูองคดียื่นคําขอคัดสําเนาพร้อมทั้งขอให้รับรองว่า น.ส. 3 ก. นั้นเป็นเอกสารที่ถูกต้อง เพื่อนําไปเป็นหลักฐานแสดงต่อเจ้าพนักงานบังคับคดี เจ้าหน้าที่ของกรมที่ดินก็ ได้รับรองสําเนาถูกต้อง ทําให้ผู้ฟูองคดีหลงเชื่อว่า น.ส. 3 ก. นั้น มีอยู่จริง จึงนําเจ้าพนักงานบังคับคดียึด ที่ดินแปลงนี้และขายทอดตลาด เป็นเหตุให้ผู้ฟูองคดีได้รับความเดือดร้อนเสียหายจากกรณีดังกล่าว จึงถือ ได้ว่าเจ้าหน้าที่ของกรมที่ดินประมาทเลินเล่อ กระทําต่อผู้ฟูองคดีโดยผิดกฎหมาย และทําให้เกิดความ เสียหาย อันเป็นการกระทําละเมิดต่อผู้ฟูองคดี คาพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อ. 912/2559 เมื่อต้นไม้ที่เกิดเหตุขาดการดูแลรักษา ตัดแต่งกิ่งให้เหมาะสม ทําให้ต้นไม้ล้มทับรถยนต์ เป็นเหตุให้ผู้ฟูองคดีได้รับความเสียหาย กรณีที่เกิดขึ้นจึง ย่อมมิใช่เหตุสุดวิสัยเนื่องจากภัยธรรมชาติ จึงถือได้ว่าเจ้าหน้าที่ของกรมทางหลวงละเลยต่อหน้าที่ตามที่ กฎหมายกําหนดให้ต้องปฏิบัติ เป็นการกระทําโดยประมาทเลินเล่อ เมื่อก่อให้เกิดความเสียหายต่อผู้ฟูองคดี จึงเป็นการกระทําละเมิด ตามมาตรา 420 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ คาพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อ. 81/2560 การที่ผู้ถูกฟูองคดีที่ 2 (องค์การบริหาร ส่วนตําบล ห.) ไม่ดําเนินการตรวจสอบว่า ตําแหน่งเจ้าหน้าที่บันทึกข้อมูล ระดับ 1 ในสังกัดของผู้ถูกฟูอง คดีที่ 2 ยังว่างอยู่หรือไม่ ก่อนที่จะมีหนังสือขอใช้บัญชีผู้สอบแข่งขันเพื่อบรรจุและแต่งตั้งเป็นพนักงานส่วน ตําบลของผู้ถูกฟูองคดีที่ 1 (เทศบาลตําบล จ.) ถือเป็นการกระทําด้วยความประมาทเลินเล่อไม่ปฏิบัติให้ เป็นไปตามหลักเกณฑ์ของราชการ ประกอบกับองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นอื่นได้ขอใช้บัญชีผู้สอบแข่งขัน ได้ของผู้ถูกฟูองคดีที่ 1 ในตําแหน่งเจ้าหน้าที่ทะเบียน ระดับ 1 ลําดับถัดจากผู้ฟูองคดี เพื่อบรรจุและ แต่งตั้งให้ดํารงตําแหน่งดังกล่าวหรือเทียบเท่าจนครบทุกราย กรณีดังกล่าวย่อมมีผลให้เกิดความเสียหาย ๖ ธนงศักดิ์ วิเศษรจนา, “ความรับผิดเพื่อละเมิดตามมาตรา 420 : ศึกษากรณีความรับผิดเพื่อละเมิดโดย ประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรง,” (วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2551), หน้า 11.