การศึกษาอิสระ คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ

39 แตกต่างกันทั้งสองด้าน โดยผู้พูดควรเก็บความคิดเห็นของตนไว้กล่าวในตอนท้ายสุด เพื่อเป็นการจูงใจ ผู้รับฟัง ให้ผู้รับฟังได้สามารถคิดและพิจารณาก่อน ประการที่สอง คือ การฟัง เป็นการทำความเข้าใจและวิเคราะห์คู่กรณีอีกฝั่งหนึ่ง และ อาจแสดงออกผ่านคำพูด แววตา สีหน้า หรืออากัปกิริยาต่าง ๆ เพื่อเป็นการแสดงออกถึงการตั้งใจฟัง และรับรู้ถึงสิ่งที่ผู้พูดต้องการสื่อสาร เช่น พยายามสรุปประเด็น และจดบันทึก เป็นต้น ประการที่สาม คือ อวัจฉภาษา เป็นการสื่อสารโดยไม่ใช้คำพูด การอ่าน การเขียน แต่อาจ ใช้สิ่งอื่นในการสื่อสารแทน เช่น การแสดงออกผ่านทางสีหน้า เป็นภาษากายที่แสดงให้เห็นถึง ความรู้สึกข้างในของจิตใจของผู้รับฟัง และสามารถถ่ายทอดถึงวิธีคิดของแต่ละบุคคลได้ ประการที่สี่ คือ เทคนิคการตอบ เป็นการสื่อสารที่ผ่านกระบวนการคิดและไตร่ตรองอย่าง รอบคอบก่อนตอบคำถาม ควรตอบในสิ่งที่ทราบและรู้ในสิ่งนั้นอย่างแท้จริง และพยายามเตรียมการ รับมือไว้ก่อนล่วงหน้า เพื่อสามารถตอบคำถามได้อย่างมีประสิทธิภาพ ประการสุดท้าย คือ เทคนิคการถาม เป็นการตั้งคำถามที่คาดเดาอีกฝ่ายหนึ่ง ว่าคู่กรณีหรือ คู่เจรจามีความเห็นที่เป็นไปตามแนวเดียวกันหรือไม่ หรืออาจเป็นการนำเสนอข้อมูลใหม่ ให้อีกฝ่ายหนึ่งได้แสดงความคิดเห็นเพิ่มเติม อันเป็นการกระตุ้นให้อีกฝ่ายหนึ่งได้พิจารณาประเด็น ปัญหาใดปัญหาหนึ่ง และเมื่อการเจรจาสิ้นสุดลง ต้องมีการสรุปที่ชัดเจนและถูกต้องตรงกันของ ทั้งสองฝ่าย จากแนวคิดข้างต้นสรุปได้ว่า การเจรจาต่อรอง เป็นกระบวนการของคู่กรณีที่มีข้อพิพาท ต่อกันที่ต้องการให้เกิดการประนีประนอมต่อกัน เพื่อหาทางออกในการแก้ไขปัญหาและเป็นที่พึงพอใจ ของทั้งสองฝ่าย นอกจากนี้ การเจรจาต่อรองต้องมีการดำเนินการอย่างเป็นระบบ มีทักษะและเทคนิค ในการพูด การตอบคำถามต้องผ่านการคิดและไตร่ตรองอย่างรอบคอบ เพื่อที่สามารถพูดโน้มน้าวใจ หรือมีการจูงใจของทั้งสองฝ่ายได้ และทำให้คู่เจรจาได้เห็นมุมมองที่แตกต่างกันทั้งสองด้าน เมื่อการ เจรจาเสร็จสิ้นควรมีการสรุปผลการเจรจาที่ชัดเจน เพื่อให้เข้าใจตรงกันทั้งสองฝ่าย 2) การประนีประนอมยอมความ เป็นเอกเทศสัญญาประเภทหนึ่งตามประมวลกฎหมาย แพ่งและพาณิชย์ มาตรา 850 กำหนดให้สัญญาประนีประนอมยอมความ คือ สัญญาซึ่งผู้เป็นคู่สัญญา ทั้งสองฝ่ายระงับข้อพิพาทอันใดอันหนึ่ง ซึ่งมีอยู่หรือจะมีขึ้นนั้นให้เสร็จไปด้วยต่างยอมผ่อนผัน ให้แก่กัน