การศึกษาอิสระ คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ

35 (2) บุคคลมี โรคอย่ างใดอย่างหนึ่ ง เช่นที่ เสน าบ ดีจะ ได้ระบุและป ระกาศ ใน ราชกิจจานุเบกษาเพื่อความประสงค์แห่งมาตรานี้ (3) บุคคลซึ่งยังมิได้ปลูกฝีป้องกันทรพิษและไม่ยอมให้ปลูกฝีตามที่กฎหมายบัญญัติไว้ (4) บุคคลซึ่งไม่มีรายได้พอเลี้ยงตัวเอง ฤๅไร้อุปการะจากผู้อื่นและเปนบุคคลซึ่งพนักงาน แพทย์ได้ตรวจลงความเห็นว่ามีร่างกายพิการฤๅจิตร์ฟั่นเฟือนไม่สมประกอบ ฤๅเปนโรคซึ่งทำให้ บุคคลนั้นไม่สามารถที่จะประกอบการหาเลี้ยงชีพได้ (5) บุคคลซึ่งเปนอันธพาล ฤๅเปนคนน่าจะก่อเหตุร้าย ฤๅอันตรายต่อความปลอดภัย ของประชาชน ฤๅพระราชอาณาจักร์สยาม บุคคลใดไม่มีหนังสือเดิรทางฤๅใบสำคัญแสดงสัญชาติตามที่บังคับไว้ในอนุมาตรา 1 แห่งมาตรานี้ เจ้าพนักงานจะออกใบสำคัญแสดงรูปพรรณ์แล้วอนุญาตให้บุคคลนั้นเข้ามาใน ประเทศสยามก็ได้ ใบสำคัญแสดงรูปพรรณ์ที่กล่าวนี้ให้มีข้อความตามที่เสนาบดีจะกำหนด และจะคิดค่าธรรมเนียมพอสมควรสำหรับใบสำคัญแสดงรูปพรรณ์นั้นก็ได้ (พระราชบัญญัติคนเข้า เมือง พ.ศ. 2470, 2470) นอกจากพระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. 2470 มาตราอื่น ๆ ยังกำหนดเงื่อนไขอื่น ๆ ของคนต่างด้าว เช่น จำนวนเงินซึ่งคนต่างด้าวคนหนึ่ง ๆ จะต้องพกติดตัวเข้ามาในประเทศ การกำหนดจำนวนคนสัญชาติใด ๆ ให้เข้ามาในประเทศในแต่ละปี บทกำหนดให้เสนาบดีมีอำนาจ อนุญาตให้คนต่างด้าวรายใดเข้ามาในประเทศเป็นกรณีพิเศษ รวมทั้งมีบทกำหนดโทษแก่ผู้ฝ่าฝืน กฎหมายด้วย ภายหลังประเทศไทยได้มีการตราพระราชบัญญัติคนเข้าเมือง อีกหลายฉบับ เพื่อให้สอดคล้องกับสภาพเศรษฐกิจ สังคมในยุคนั้น ๆ ประกอบด้วย พระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พุทธศักราช 2480 และแก้ไขเพิ่มเติม โดยพระราชบัญญัติคนเข้าเมือง (ฉบับที่ 2) พุทธศักราช 2482 พระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. 2493 และแก้ไขเพิ่มเติมโดยพระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. 2497 กระทั่งฉบับที่ใช้บังคับอยู่ในปัจจุบันคือ พระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. 2522 วิวัฒนาการกฎหมายคนเข้าเมืองประเทศสหรัฐอเมริกา ในระยะเริ่มต้นของกฎหมายคนเข้าเมืองประเทศสหรัฐอเมริกาในยุคปฏิวัติอเมริกา ยังมีความสับสนเนื่องจากสาเหตุ 2 ประการ คือ ประการแรก เป็นเวลาเกือบ 100 ปีแล้วที่ยังไม่มี องค์กรหรือหน่วยงานใดที่มีอำนาจหน้าที่โดยชัดเจน ประการที่สอง ในช่วงระยะเวลาเริ่มแรกของการ ประกาศจัดตั้งประเทศสหรัฐอเมริกา ยังไม่มีตัวบทกฎหมายอย่างเป็นทางการ ในช่วงของการจัดตั้งรัฐบาลใหม่อำนาจในการตรวจคนเข้าเมืองมิได้ถูกบัญญัติขึ้นอย่าง ชัดเจนภายใต้บทบัญญัติของสหพันธรัฐ รัฐแต่ละรัฐจะต้องมีนโยบายของตนเองในเรื่องของ การเข้าเมือง แต่ทั้งนี้ยังมีความสับสน ในการออกบทบัญญัติรัฐธรรมนูญแห่งสหรัฐอเมริกา