การศึกษาอิสระ - วิทยานิพนธ์ คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ

41 กำหนดหลักว่า “ในการพิจารณาคดีข้อความรับผิดเพื่อละเมิดและการกำหนดค่าสินไหมทดแทนนั้น ท่านว่าศาลไม่จำต้องดำเนินตามบทบัญญัติแห่งกฎหมายอาญา ว่าด้วยการต้องรับโทษหรือการได้รับ การยกเว้นโทษแต่อย่างใด” ทั้งนี้ เนื่องจากเจตนารมณ์ทางกฎหมายต่างกัน ดังนั้นการปรับใช้กฎหมาย ละเมิดพิจารณาที่ ความเสียหายเป็นหลัก ในส่วนคดีอาญาการปรับใช้กฎหมายต้องพิจารณา องค์ประกอบความผิดเป็นสาระสำคัญ (พจน์ ปุษปาคม, 2520) ค่าสินไหมทดแทนเพื่อละเมิด ตามมาตรา 438 กำหนดว่า ค่าสินไหมทดแทนจะ พึงใช้โดยสถานใดเพียงใดนั้น ให้ศาลวินิจฉัยตามสมควรแก่พฤติการณ์และความร้ายแรงแห่งละเมิด การกำหนดค่าสินไหมทดแทนในทางอาญาและในทางละเมิดจะต่างกันในกรณีที่เป็นโทษกับเป็นค่า สินไหมทดแทน แต่ศาลยังมีดุลยพินิจในการใช้อำนาจได้เช่นเดียวกัน ฉะนั้น การกำหนดค่าสินไหม ทดแทน โทษ ทั้งในทางอาญาและในทางละเมิด จึงขึ้นอยู่กับความหนักเบาแห่งข้อหา เช่น หากศาล เห็นว่าบุคคลนั้นจงใจกระทำละเมิดต่อร่างกายหรือทรัพย์สินของบุคคลหนึ่งบุคลใด ศาลจะพิพา กษา ลงโทษเต็มอัตราเลยก็ได้ เมื่อเกิดกรณีพิพาทหากมีการร่วมกันกระทำความผิด ทำร้ายร่างกายเป็นเหตุ ให้ผู้อื่นได้รับอันตรายอย่างสาหัส ต้องรับผิดอย่างลูกหนี้ร่วมเพื่อชดใช้ค่าสินไหมทดแทนให้แก่บุคคลที่ ได้รัวความเสียตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 432 (สันต์สุดา สิทธิประเสริฐ, 2554) หลักความยินยอม ในทางละเมิด ถือว่าเป็นเรื่องของปัจเจกชน แม้จะเป็นเรื่องที่ ขัดต่อความสงบเรียบร้อย แต่ถือว่าเป็นเรื่องของเอกชนต่อเอกชน รัฐไม่ควรเข้าไปแทรกแซง การทำ ละเมิดเป็นเรื่องของการเยียวยาความเสียหาย ฉะนั้นหากผู้เสียหายไม่ติดใจที่จะเรียกค่าสินไหม ทดแทน ก็เป็นเรื่องความยินยอมของผู้เสียหายนั้นด้วย การกระทำที่เกิดจากการละเมิดต่อกฎหมายที่เกิดจากการธำรงวินัยนั้นหากการ กระทำนั้นเกินขอบเขตที่มีความรุนแรงเกินไปจนไปกระทบสิทธิตามกฎหมาย นอกจากจะอ้างความ ยินยอมทางอาญาไม่ได้แล้ว ยังต้องรับผิดทางแพ่งเกี่ยวกับเรื่องของจงใจ หรือประมาทเลินเล่ออย่าง ร้ายแรงไปกระทำละเมิดต่อชีวิต ร่างกาย จิตใจ หรือเสรีภาพซึ่งจำต้องใช้ค่าสินไหมทดแทนจากความ เสียหายนั้นตามกฎหมายนั้นด้วยกล่าวคือผู้กระทำผิดนอกจากจะรับโทษทางอาญาก็ต้องรับผิดใน ละเมิดทางแพ่งในการชดใช้ค่าสินไหมทดแทนในความเสียหายที่ตนได้กระทำแก่ผู้มีสิทธิได้รับตาม กฎหมายอีกด้วย