2566-2 ฐิตา ตุกชูแสง-การค้นคว้าอิสระ

40 ที่สุดได้ตรากฎหมายคุ้มครองผู้บริโภคคือ พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้บริโภค พ.ศ. 2522 เมื่อวันที่ 30 เมษายน พ.ศ. 2522 มีผลบังคับใช้เมื่อวันที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2522 อันถือเป็นกฎหมายกลางว่าด้วย การคุ้มครองผู้บริโภคของประเทศไทย ภายหลังจากนั้น รัฐบาลในแต่ละสมัยก็ได้เล็งเห็นความสำคัญของการ คุ้มครองผู้บริโภคและนำมาเป็นส่วนหนึ่งในนโยบายบริหารประเทศทั้งที่อยู่ในรูปแบบของผลทางอ้อมใน ระยะแรกที่มุ่งเน้นการค้าเสรีและขจัดอุปสรรคทางการค้าและในรูปแบบที่เป็นผลโดยตรง (สรียา กาฬ สิ นธุ, 2558) ต่ อมาพระราชบัญญัติ คุ้ มครองผู้ บริ โภค พ .ศ. 2522 ได้ มี การแก้ ไขเพิ่ มเติ มโดย พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้บริโภค (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2541 จากที่กล่าวมาข้างต้น พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้บริโภคดังกล่าวได้บัญญัติถึงสิทธิผู้บริโภค ที่จะได้รับความคุ้มครองตามกฎหมาย ได้แก่ สิทธิที่จะได้รับข้อมูลข่าวสารรวมทั้งคำพรรณนาคุณภาพที่ ถูกต้อง สิทธิที่จะมีอิสระในการเลือกสินค้าและบริการปราศจากการชักจูงที่ไม่เป็นธรรม สิทธิที่จะได้รับ ความปลอดภัยจากการใช้สินค้าและบริการ สิทธิที่จะได้รับความเป็นธรรมในการทำสัญญาและสิทธิที่ จะได้รับการเยียวยาชดเชยความเสียหาย (สุพัฒน์ เทียนส่งรัศมี, 2553) ทั้งมีการปรับปรุงเพิ่มเติม พระราชบัญญัติดังกล่าวอีก 2 ฉบับ ได้แก่ พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้บริโภค (ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2556 พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้บริโภค (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2562 จากกฎหมายดังกล่าว มีมาตราที่เกี่ยวข้องกับการคุ้มครองสิทธิของผู้ซื้อสินค้าผ่านทาง แอพพลิเคชั่น ซีงกำหนดหลักไว้ว่า ผู้บริโภคมีสิทธิได้รับข่าวสำรวมทั้งคำพรรณนาคุณภาพที่ถูกต้องและ เพียงพอเกี่ยวกับสินค้าหรือบริการ สิทธิที่จะมีอิสระในกำรเลือกหาสินค้าหรือบริการ สิทธิที่จะได้รับความ ปลอดภัยจากการใช้สินค้ำหรือบริการ สิทธิที่จะได้รับความเป็นธรรมในการทำสัญญา สิทธิที่จะได้รับ การพิจารณาและชดเชยความเสียหาย ทั้งกำหนดให้ผู้ขายต้องไม่โฆษณาโดยใช้ข้อความที่เป็นการไม่ เป็นธรรมต่อผู้บริโภคหรือใช้ข้อความที่อาจก่อให้เกิดผลเสียต่อสังคมเป็นส่วนรวม ทั้งนี้ ไม่ว่าข้อความ ดังกล่าวนั้นจะเป็นข้อความที่เกี่ยวกับแหล่งกำเนิด สภาพ คุณภาพ หรือลักษณะของสินค้าหรือบริการ ตลอดจนการส่งมอบ การจัดหา หรือการใช้สินค้าหรือบริการ ฉลากของสินค้าจะต้องใช้ข้อความที่ตรง ต่อความจริงและไม่มีข้อความที่อาจก่อให้เกิดความเข้าใจผิดในสาระสำคัญเกี่ยวกับสินค้า ต้องระบุชื่อ หรือเครื่องหมายการค้าของผู้ผลิตหรือของผู้นําเข้าเพื่อขาย สถานที่ผลิตหรือสถานที่ประกอบธุรกิจ นําเข้า ระบุข้อความที่แสดงให้เข้าใจได้ว่าสินค้านั้นคืออะไร ในกรณีที่เป็นสินค้านําเข้าให้ระบุชื่อ ประเทศที่ผลิตด้วย ระบุข้อความอันจําเป็น ได้แก่ ราคา ปริมาณ วิธีใช้ข้อแนะนํา คําเตือน วันเดือน ปี ที่หมดอายุในกรณีเป็นสินค้าที่หมดอายุได้หรือกรณีอื่น เพื่อคุ้มครองสิทธิของผู้บริโภค ในกรณีที่ คณะกรรมการว่าด้วยการโฆษณาเห็นว่าข้อความในการโฆษณาโดยทางสื่อโฆษณาใด สมควรแจ้งให้ ผู้บริโภคทราบว่าข้อความนั้นเป็นข้อความที่มีความมุ่งหมายเพื่อการโฆษณา คณะกรรมการว่าด้วยการ โฆษณามีอำนาจกำหนดให้การโฆษณาโดยทางสื่อโฆษณานั้นต้องมีถ้อยคำชี้แจงกำกับให้ประชาชน ทราบว่าข้อความดังกล่าวเป็นการโฆษณาได้ ทั้งนี้คณะกรรมการว่าด้วยการโฆษณาจะกำหนดเงื่อนไข