2566-3 -รัชวุฒิ ช่อดอก- การค้นคว้าอิสระ

43 เลี้ยงดูยังมีบทบาทสาคัญในการพัฒนาบุคลิกภาพของเด็ก เนื่องจากพวกเขาเรียนรู้ที่จะสารวจ สภาพแวดล้อมของตนเองและมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่นในลักษณะที่เป็นที่ยอมรับของสังคม ด้วยการทา ความเข้าใจและปรับตัวตามความคาดหวังของสังคม เด็กๆ สามารถเรียนรู้และเติบโตไปในทิศทางที่ เหมาะสม ซึ่งท้ายที่สุดจะนาไปสู่ชีวิตที่ประสบความสาเร็จและเติมเต็ม (4) ความต้องการด้านการกาหนดวัฒนธรรม โดยต้องการเป็นผู้แสดงบทบาทหรือ กาหนดแนวทางสาหรับตัวเอง เพราะโดยปกติแล้วเรื่องราวของเด็กมักถูกกาหนดจากผู้มีอานาจ ผู้เชี่ยวชาญ หรือผู้ใหญ่ในสังคม ที่คาดหวังว่าเด็กต้องการเช่นนั้น จึงได้จัดเตรียมสิ่งที่จะตอบสนอง ความต้องการของเด็กไว้อย่างเบ็ดเสร็จ สิ่งที่เกิดขึ้นจึงเป็นผลผลิตที่มาจากผู้ใหญ่ ดังนั้นความต้องการ ของเด็กในการกาหนดวัฒนธรรมจึงเป็นความต้องการที่ถูกสร้างหรือเสนอแนวทางของเด็กจาก ความคิดของผู้ใหญ่เมื่อเด็กๆ เติบโตและพัฒนา พวกเขาจะแสวงหาวิธีกาหนดวัฒนธรรมและอัตลักษณ์ ของตนเองโดยธรรมชาติ พวกเขาต้องการมีบทบาทในการกาหนดความเชื่อและค่านิยมของตนเอง แทนที่จะเพียงยอมรับสิ่งที่ผู้มีอานาจกาหนดไว้ เรื่องราวของเด็กซึ่งมักสร้างขึ้นโดยผู้ใหญ่ เป็น เครื่องมืออันทรงพลังในกระบวนการนิยามวัฒนธรรมนี้ ผู้ใหญ่สามารถช่วยชี้แนะพวกเขาในการทา ความเข้าใจและสร้างเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมของตนเอง ด้วยการมอบเรื่องราวที่สอดคล้องกับ ประสบการณ์และความสนใจของตนเองแก่เด็กๆ ด้วยวิธีนี้ ความต้องการของเด็กในการกาหนด วัฒนธรรมไม่ได้เป็นเพียงภาพสะท้อนของความปรารถนาของผู้ใหญ่ แต่เป็นความพยายามร่วมกัน ระหว่างจิตใจของทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ปัจจุบันการเปลี่ยนแปลงทางสังคมและการเมืองทาให้มีการหันกลับมาพิจารณาถึงตัว เด็กโดย พิจารณาจากมิติเชิงรูปธรรมอันเกี่ยวกับการคุ้มครองสิทธิเสรีภาพมากขึ้น โดยให้ความสาคัญ กับการนาหลักประโยชน์สูงสุดของเด็กมาปรับใช้ ซึ่ งในประเทศไทยจะเห็นว่าการตีความคาว่า ประโยชน์สูงสุดของเด็กตามกฎกระทรวงกาหนดแนวทางการพิจารณาว่าการกระทาใดเป็นไปเพื่อ ประโยชน์สูงสุดของเด็กหรือเป็นการเลือกปฏิบัติโดยไม่เป็นธรรมต่อเด็ก พ.ศ.2549 ได้นาแนวทางการ พิจารณาประโยชน์สูงสุดของเด็กว่าเป็นสิ่งที่ต้องคานึงถึงเป็นลาดับแรกมาเป็นเกณฑ์ประกอบการ ตีความกฎหมาย เช่น พระราชบัญญัติศาลเยาวชนและครอบครัวและวิธีพิจารณาคดีเยาวชนและ ครอบครัว พ.ศ.2553 มาตรา 86 หรือพระราชบัญญัติคุ้มครองเด็ก พ.ศ. 2546 มาตรา 22 หรือ ระเบียบคณะกรรมการคุ้มครองเด็กแห่งชาติว่าด้วยวิธีการคุ้มครองสวัสดิภาพเด็กที่ ต้องหาว่ากระทา การอันกฎหมายบัญญัติเป็นความผิดและอายุยังไม่ถึงเกณฑ์ต้องรับโทษทางอาญา พ.ศ. 2551 ข้อ 7 เป็นต้น อย่างไรก็ตาม เป็นที่น่าสังเกตว่ากฎหมายฉบับดังกล่าวมิได้บัญญัติไปถึงความสมัครใจของเด็ก หรือเยาวชนเมื่อต้องปฏิบัติตามการคุ้มครองที่ได้มีการกาหนดไว้โดยรัฐหรือองค์กรที่เกี่ยวข้อง มีแต่ เพียงเปิดโอกาสให้เด็กมีส่วนร่วมในการใช้อานาจหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ของรัฐและการปฏิบัติที่อาจมี ผลกระทบต่อเด็กเท่านั้นในสังคมปัจจุบัน การพิจารณาสิทธิและเสรีภาพของเด็กมีความสาคัญมากขึ้น