2566-3 -สรวิชญ์ ตะเอ -วิทยานิพนธ์

83 จำเลยทั้งสองได้ไปซึ่งค่านายหน้าอันเป็นสิทธิของโจทก์เป็นเงิน 3,500 บาท ขอให้ลงโทษตามประมวล กฎหมายอาญา มาตรา 341 ดังนี้ หากจะฟังว่าจำเลยหลอกลวงโจทก์ตามฟ้องจริง การหลอกลวง เช่นนั้นก็มิได้ทำให้จำเลยได้เงินไปจากโจทก์ซึ่งอ้างว่าถูกหลอกลวงหรือจากบุคคลที่สามแต่อย่างใด เงิน ที่โจทก์ฟ้องว่าจำเลยได้ไปนั้นเป็นเพียงเงินค่านายหน้าซึ่งโจทก์ถือว่าตนมีสิทธิจะได้ และจำเลยไม่ชำระ ให้เท่านั้นเป็นเรื่องที่โจทก์จะต้องว่ากล่าวกันในทางแพ่ง การกระทำของจำเลยไม่มีมูลเป็นความผิด ตามฟ้อง จากกรณีที่ดังกล่าว เมื่อไม่มีกฎหมายออกมาควบคุมนายหน้าอสังหาริมทรัพย์ ก็ต้องนำ ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาใช้บังคับในการฟ้องร้องคดี ซึ่งเป็นการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ อีก ทั้งยังส่งผลกับผู้ที่ประกอบอาชีพนี้ด้วยกันเองเนื่องจากไม่มีกฎหมายนายหน้าอสังหาริมทรัพย์โดยตรง และยังส่งผลกระทบไปถึงผู้บริโภคที่ใช้บริการผ่านนายหน้าอสังหาริมทรัพย์อีกด้วย ดังนั้น เพื่อให้ นายหน้าอสังหาริมทรัพย์มีมาตรฐานในการประกอบอาชีพและให้ผู้บริโภคได้รับความเชื่อมั่นและไว้ใจ จึงจำเป็นต้องมีตรากฎหมายควบคุมนายหน้าอสังหาริมทรัพย์ โดยกำหนดคุณสมบัติ หลักเกณฑ์ในการ ขอรับใบอนุญาต องค์กรที่เข้ามาควบคุมดูแล รวมถึงบทลงโทษของผู้ประกอบอาชีพนี้ เมื่อวิเคราะห์เปรียบเทียบกฎหมายนายหน้าอสังหาริมทรัพย์ในต่างประเทศ พบว่ามี Directive 2013/55/EU of the European Parliament and of the Council เป็นกฎหมายที่ออกโดย สหภาพยุโรป ซึ่งกฎหมายฉบับนี้เป็นกติกากลางในเรื่องคุณสมบัติของผู้มีวิชาชีพที่เคลื่อนย้ายเพื่อให้ บริการในประเทศสมาชิกอื่นในสหภาพยุโรป โดยสามารถใช้ใบอนุญาตประกอบวิชาชีพของประเทศ สมาชิกแหล่งกำเนิดได้ ในต่างประเทศนั้นถือว่านายหน้าอสังหาริมทรัพย์เป็นผู้มีวิชาชีพ โดยสามารถ ขอขึ้นทะเบียนล่วงหน้ากับหน่วยงานที่มีอำนาจในประเทศสมาชิกเจ้าบ้านได้ เกณฑ์การพิจารณาจะใช้ คุณสมบัติทางด้านการศึกษาและประสบการณ์ หากนายหน้าอสังหาริมทรัพย์นั้นมีคุณสมบัติต่างๆ ตามที่กำหนดไว้ครบถ้วนและเป็นไปตามเกณฑ์มาตรฐานขั้นต่ำที่สหภาพยุโรปกำหนดไว้ ประเทศ สมาชิกเจ้าบ้านต้องยอมรับคุณสมบัติดังกล่าวเช่นเดียวกับคุณสมบัติที่ได้รับจากประเทศของตนโดย อัตโนมัติ และออกใบอนุญาตประกอบวิชาชีพในประเทศสมาชิกของตนให้แก่ผู้ประกอบอาชีพ นายหน้าอสังหาริมทรัพย์ดังกล่าว นอกจากนี้ กฎหมายนายหน้าอสังหาริมทรัพย์ของเครือรัฐออสเตรเลีย ต่างก็มีการออก กฎหมายควบคุมนายหน้าอสังหาริมทรัพย์แยกออกจากกันตามแต่ละรัฐ เช่น รัฐวิคตอเรียนั้นได้มีการ ออกพระราชบัญญัติควบคุมนายหน้าอสังหาริมทรัพย์ คือ The Estate Agent Act 1980 รัฐเวสเทอร์ นออสเตรเลียมีกฎหมาย Land Agents Act 1921-1964 รัฐนิวเซาท์เวลส์มีกฎหมาย The Property, Stock And Business Agents Act 1941 รัฐเซาท์ออสเตรเลียมีกฎหมาย Land Agents Brokers and Valuers Act 1973 รัฐแทสเมเนียมีกฎหมาย Agents Licensing Act 1979 และในระบบ กฎหมายลักษณะจารีตประเพณี (Common Law) ได้แก่ สาธารณรัฐสิงคโปร์ได้มีกฎหมายเกี่ยวกับ