หนังสือ คำอธิบายกฎหมาย สำหรับพยาบาล

18 หนังสือกฎหมายสำหรับพยาบาล เคลื่อนไหวร่างกายโดยรู้สำนึก มีหน้าที่จะต้องกระทำและหน้าที่นั้นเพื่อป้องกันผลจึงเป็นหน้าที่โดย เฉพาะเจาะจง หน้าที่โดยเฉพาะเจาะจง ได้แก่ 1) หน้าที่ตามที่กฎหมายบัญญัติ คือ มีกฎหมาย บัญญัติหน้าที่ไว้ 2) หน้าที่อันเกิดจากการยอมรับโดยเจาะจง คือ ผู้กระทำยอมรับโดยตรงที่จะกระทำ การอย่างใดอย่างหนึ่ง ซึ่งทำให้เกิดหน้าที่อันที่จะต้องกระทำการตามที่ตนยอมรับจะกระทำนั้น 3) หน้าที่อันเกิดจากการกระทำครั้งก่อนๆ ของตน คือ การกระทำครั้งก่อนของผู้กระทำน่าจะก่อให้เกิด ภยันตรายอย่างใดอย่างหนึ่ งขึ้น ผู้นั้นมีหน้าที่ต้องป้องกันภยันตรายนั้น 4) หน้าที่อันเกิดจาก ความสัมพันธ์เป็นพิเศษเฉพาะเรื่อง ข้อสังเกตของการกระทำโดยงดเว้น การกระทำโดยงดเว้นมีสถานะทางกฎหมาย เช่นเดียวกับการกระทำโดยเคลื่อนไหวร่างกาย ดังนั้น การกระทำโดยงดเว้นที่เป็นการกระทำโดย เจตนาเมื่อผลไม่เกิดก็เป็นพยายามกระทำความผิดได้ การร่วมกับผู้อื่นกระทำความผิดตามมาตรา 83 โดยการงดเว้นก็มีได้ ผลที่เกิดจากการกระทำโดยงดเว้นจะต้องสัมพันธ์กับการกระทำ มีได้ทั้งการ กระทำโดยเจตนา และกระทำโดยประมาท การกระทำโดยงดเว้นอาจเกิดจากการไม่รู้ข้อเท็จจริงอัน เป็นองค์ประกอบของความผิด จึงเข้ามาตรา 59 วรรคสามและมาตรา 62 วรรคสองได้ การกระทำ โดยงดเว้น มีการกระทำโดยพลาดได้ เช่น พยาบาลแดงได้รับหน้าที่ดูแลเด็กป่วย เนื่องจากพยาบาล แดงมีเคยทะเลอะกับบิดาเด็ก จึงปล่อยให้เด็กอดอาหารเพื่อให้ตาย ต่อมาเด็กตายลงเนื่องจากภาวะ หัวใจล้มเหลว แม้พยาบาลแดงจะมีเจตนาฆ่า แต่ผลความตายของเด็กไม่สัมพันธ์กับการกระทำ แดงจึง ไม่ผิดฐานฆ่าเด็กโดยการงดเว้น นอกจากนี้ยังมีข้อสังเกตว่าการกระทำโดยงดเว้นมีสถานะทางกฎหมาย เช่นเดียวกับการกระทำโดยเคลื่อนไหวร่างกาย ดังนั้น การงดเว้นการกระทำตามหน้าที่ต้องเป็นกรณีที่ ผู้กระทำสามารถจะกระทำตามหน้าที่เพื่อป้องกันผลได้ แต่ไม่กระทำตามหน้าที่แต่หากการกระทำตาม หน้าที่จะก่อให้เกิดภยันตรายแก่ผู้อื่นจึงเลือกไม่กระทำการตามหน้าที่ ไม่อาจถึงว่าเป็นการกระทำโดย งดเว้น การอ้างว่าไม่รู้ว่ามีหน้าที่ จึงได้งดเว้นการที่ต้องกระทำตามหน้าที่นั้น เท่ากับเป็นการแก้ตัวว่าไม่ รู้กฎหมายเพื่อให้พ้นจากความรับผิดในทางอาญา ตามมาตรา 64 ความผิดบางฐาน เช่น ความผิดตาม มาตรา 307 “มาตรา 307 ผู้ใดมีหน้าที่ตามกฎหมายหรือตามสัญญาต้องดูแลผู้ซึ่งพึ่งตนเองมิได้ เพราะอายุ ความป่วยเจ็บ กายพิการหรือจิตพิการ ทอดทิ้งผู้ซึ่งพึ่งตนเองมิได้นั้นเสียโดยประการที่ น่าจะเป็นเหตุให้เกิดอันตรายแก่ชีวิต” การทอดทิ้ง เป็นการกระทำโดยไม่เคลื่อนไหวร่างกายอย่างหนึ่ง แต่ไม่เป็นการงดเว้น เพราะงดเว้นจะต้องเป็นการกระทำเพื่อป้องกันผล แต่มาตรา 307 นี้ เป็น ความผิดที่ไม่ต้องการผล (2.2) การกระทำโดยละเว้น คือ การไม่เคลื่อนไหวร่างกายหรือการไม่กระทำ แต่มิได้มีหน้าที่ต้องกระทำเพื่อ ป้องกันผล โดยหลักแล้วจึงไม่เป็นการกระทำ แต่กฎหมายต้องการคุ้มครองในบางเรื่อง จึงกำหนดให้ เป็นความผิด ความผิดที่กระทำโดยละเว้น เช่น ความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 126