หนังสือ คำอธิบายกฎหมาย สำหรับพยาบาล

หนังสือกฎหมายสำหรับพยาบาล 37 อันตรายสาหัสนั้น คือ (๑) ตาบอด หูหนวก ลิ้นขาด หรือเสียฆานประสาท (๒) เสียอวัยวะสืบพันธุ์ หรือความสามารถสืบพันธุ์ (๓) เสียแขน ขา มือ เท้า (๔) หน้าเสียโฉมอย่างติด (๕) แท้งลูก (๖) จิตพิการอย่างติดตัว (๗) ทุพพลภาพ หรือป่วยเจ็บเรื้อรังซึ่งอาจถึงตลอดชีวิต (๘) ทุพพลภาพ หรือป่วยเจ็บด้วยอาการทุกขเวทนาเกินกว่ายี่สิบวัน หรือจนประกอบ กรณียกิจตามปกติไม่ได้เกินกว่ายี่สิบวัน มาตรา ๓๙๑ ผู้ใดใช้กําลังทำร้ายผู้อื่น โดยไม่ถึงกับเป็นเหตุให้เกิดอันตรายแก่กาย หรือจิตใจ ต้องระวางโทษจําคุกไม่เกินหนึ่งเดือน หรือปรับไม่เกินหนึ่งหมื่นบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ...” ในการพิจารณาความผิดตาม มาตรา 391 ควรต้องพิจารณาถึงสภาพการกระทำเป็นหลัก เพราะในตัวบทใช้คำว่า “ใช้กำลังทำร้าย” สภาพการกระทำต้องแสดงถึงเจตนาว่าจะทำให้เกิดอันตราย ด้วย แต่ถ้าเอามือลูบหน้าหรือเอามือลูบศีรษะเหล่านี้ สภาพการกระทำไม่ได้แสดงเจตนาว่าจะทำให้ เกิดอันตรายใด ๆ ไม่ควรเป็นการทำร้ายร่างกาย สำหรับความผิดตาม มาตรา 295 นั้น ก็ต้องถือ สภาพการกระทำเช่นกัน แค่ผลที่เกิดขึ้นร้ายแรงกว่า คือ เกิดอันตรายแก่กายหรือจิตใจ ซึ่งสำหรับ อันตรายแก่กายนั้น ศาลฎีกาวินิจฉัยไว้มากมายหลายเรื่องแล้วว่าแม้จะมีบาดแผล แต่ถ้าเป็นบาดแผล เล็กน้อย เช่น ถลอก ฟกช้ำเล็กน้อย ต้องใช้เวลารักษาเพียง 3-5 วัน ศาลถือว่ายังไม่ถึงขนาดเป็น อันตรายแก่กายสำหรับความผิดตามมาตรา 297 และ 290 นั้น เป็นความผิดฐานทำร้ายร่างกายที่ทำ ให้เกิดผลร้ายแรงขึ้น ผู้กระทำผิดต้องรับโทษเพิ่มขึ้น ส่วนหลักเกณฑ์องค์ประกอบความรับผิด มี ลักษณะเช่นเดียวกับมาตรา 295 จากหลักกฎหมายอาญาที่ว่า “ไม่มีกฎหมาย ไม่มีความผิด และไม่มีโทษ” เมื่อมีกฎหมาย บัญญัติว่าการกระทำใดเป็นความผิดและกำหนดโทษเอาไว้แล้ว หากแต่ผู้ป่วยมีความยินยอมไว้ก่อน แล้วจะเอาความยินยอมนี้มายกเว้นความผิดในการกระทำทางการพยาบาลได้หรือไม่ เพียงใด นั้น สามารถนำหลักกฎหมายที่ผู้ทรงวุฒิทางด้านนิติศาสตร์ได้ให้แนวคิดและวางหลักมาเพื่อพิจารณาพอ สรุปได้ ดังนี้ “หลักความยินยอมสามารถนำมาใช้ในกฎหมายอาญาได้เหมือนอย่างหลักกฎหมายทั่วไป เป็น เหตุยกเว้นความผิดในทางอาญาได้ก็จริง แต่เฉพาะความผิดบางประเภทที่บัญญัติไว้ในตัวบทกฎหมาย เป็นลายลักษณ์อักษรเท่านั้น เมื่อหลักความยินยอมถูกนำมาใช้ในทางที่เป็นคุณกับจำเลย จึงไม่ จำเป็นต้องเอา มาตรา ๒ มาใช้บังคับ”