หนังสือ คำอธิบายกฎหมาย สำหรับพยาบาล

หนังสือกฎหมายสำหรับพยาบาล 39 มาตรา ๓๐๗ ผู้ใดมีหน้าที่ตามกฎหมายหรือตามสัญญาต้องดูแลผู้ซึ่งพึ่งตนเองมิได้เพราะอายุ ความป่วยเจ็บ กายพิการหรือจิตพิการ ทอดทิ้งผู้ซึ่งพึ่งตนเองมิได้นั้นเสียโดยประการที่น่าจะเป็นเหตุให้ เกิดอันตรายแก่ชีวิต ต้องระวางโทษจําคุกไม่เกินสามปี หรือปรับไม่เกินหกหมื่นบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ มาตรา ๓๐๘ ถ้าการกระทำความผิดตามมาตรา ๓๐๖ หรือมาตรา ๓๐๗ เป็นเหตุให้ผู้ถูก ทอดทิ้งถึงแก่ความตาย หรือรับอันตรายสาหัส ผู้กระทำต้องระวางโทษดังที่บัญญัติไว้ในมาตรา ๒๙๐ มาตรา ๒๙๗ หรือมาตรา ๒๙๘ นั้น…” ทอดทิ้งเด็ก หมายถึง ปล่อยให้เด็กอยู่ ในสถานที่ ใดที่หนึ่ง โดยไม่ได้ให้ความดูแลอย่าง เหมาะสมและตามความจำเป็นแก่เด็กนั้นภายใต้สภาพแวดล้อมซึ่งผู้ใหญ่จะปล่อยให้เด็กในอายุและ ความสามารถเช่นนั้นจะอยู่ได้โดยไม่มีเหตุอันควร หรือละทิ้งเด็กไว้ในสถานที่ซึ่งมีสภาพแวดล้อมที่ทำ ให้เด็กต้องประสบกับความเสี่ยงที่จะได้รับอันตรายโดยไม่เหมาะสม หรือใกล้จะถึงอันตรายต่อชีวิ ต 26 เมื่อพิจารณาบทบัญญัติดังกล่าวแล้ว เห็นว่าหากเป็นเด็กที่อายุยังไม่เกิน 9 ปี เพียงแค่ทำการ ทอดทิ้งโดยไม่ต้องมีเจตนาพิเศษโดยประการที่น่าจะเป็นเหตุให้เกิดอันตรายแก่ชีวิต ก็ย่อมมีความผิด ตาม มาตรา 306 แล้ว การทอดทิ้งตามมาตรา 306 นี้ เป็นการทอดทิ้งไว้ ณ ที่ใดที่หนึ่ง ซึ่งต้องมีการ แยกกันโดยระยะทางระหว่างผู้กระทำกับผู้ถูกกระทำ ซึ่งพิจารณาโดยใช้ความรู้สึกของวิญญูชน ส่วน องค์ประกอบความผิดในจิตใจนั้นพิจารณาถึงเจตนาทอดทิ้งและรู้ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับอายุของเด็ก ตาม มาตรา 59 ประกอบกับพิจารณาถึงเจตนาพิเศษเพื่อให้เด็กพ้นไปเสียจากตนด้วย ซึ่งจะต้องเป็นการ ทอดทิ้งที่มิใช่เป็นการทิ้งเด็กไว้โดยชั่วคราวแล้วจะกลับมารับในภายหลัง ส่วนมาตรา 307 ผู้กระทำผิด ต้องเป็นผู้มีหน้าที่ตามกฎหมายหรือตามสัญญาเป็นหน้าที่จำต้องกระทำ ซึ่งคำว่า “หน้าที่” หมายถึง การกระทำหรือการละเว้นการกระทำเพื่อประโยชน์โดยตรงของการมีสิทธิหน้าที่ เป็นสิ่งที่บังคับให้ทุก คนในสังคมต้องปฏิบัติตามกฎหมายอันเป็นหน้าที่ของปวงชนชาวไทยที่ได้ถูกบัญญัติไว้ใน มาตรา 50 ของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย 2560 หน้าที่มี 4 ชนิด ได้แก่ หน้าที่ตามที่กฎหมายบัญญัติ เช่น ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1563, 1564, 1461 เป็นต้น หน้าที่อันเกิดจาก การยอมรับโดยเจาะจงโดยสัญญาต่างๆ เช่น พยาบาล, พี่เลี้ยงเด็ก หรือกรณีรับตัวผู้ป่วยหนักไว้รักษา แล้วแต่ญาติผู้ป่วยไม่มีเงินจ่ายค่ารักษาจึงทอดทิ้งยุติการรักษา เป็นต้น หน้าที่อันเกิดจากการกระทำ ก่อนๆ ของตน เช่น พาคนข้ามถนน, รถขนทำเสาไฟหล่น (ฎีกาที่1909/2516) เป็นต้น และหน้าที่ อันเกิดจากความสัมพันธ์พิเศษเฉพาะเรื่องไม่มีกฎหมายกำหนด เช่น ปู่เลี้ยงหลาน, บุตรบุญธรรม เป็น ต้น การกระทำผิดในกลุ่มนี้ ผู้กระทำต้องมีเจตนาที่จะทอดทิ้งบุคคลเหล่านั้น โดยละทิ้งหน้าที่ที่ตนมีอยู่ กล่าวคือ ภายหลังการดูแลหรือรักษาเกิดขึ้นตามสัญญาแล้ว ถ้าการทอดทิ้งดังกล่าวบุคคลทั่วไปเห็นว่า น่าจะเกิดอันตรายแก่ชีวิตผู้ถูกทอดทิ้ง ความผิดก็เกิดขึ้นทันที ไม่ว่าจะมีอันตรายเกิดขึ้นหรือไม่ แต่ถ้ามี 26 เหมือนฝัน จันทร์สำราญ. (2565). การกำหนดขอบเขตความรับผิดฐานทอดทิ้งผู้ซึ่งพึ่งตนเองมิได้ ตามมาตรา 307 แห่งประมวล กฎหมายอาญาไทย (วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพมหานคร. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต. <https://libdoc.dpu.ac.th/thesis/Muanfan.Chan.pdf > สืบค้นเมื่อ 8 มกราคม 2567.