รายงานการประชุมวิชาการระดับชาติทางนิติศาสตร์-ครั้งที่-1-ภายใ

33 หลักการในการบริหารจัดการพื้นที่ชุ่มน้า การออกมาตรการทางกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการจัดการพื้นที่ชุ่มน้้าอาศัยหลักการที่ส้าคัญ ได้แก่ 1) หลักการพัฒนาอย่างยั่งยืน (sustainable development) เป็นการพัฒนาที่สนองตอบต่อ ความต้องการของคนในรุ่นปัจจุบัน โดยไม่ท้าให้คนรุ่นต่อไปในอนาคตต้องประนีประนอมยอมลดทอน ความสามารถในการที่จะตอบสนองความต้องการของตนเอง [11] 2) หลักการระวังไว้ก่อน (precautionary principle) เป็นวิธีการจัดการความเสี่ยง ปรัชญา ของหลักการนี้เน้นเรื่องการใช้มาตรการป้องกันความเสียหายที่จะเกิดขึ้นต่อสาธารณประโยชน์หรือต่อ สิ่งแวดล้อมธรรมชาติ [12] 3) หลักผู้ก่อมลพิษเป็นผู้จ่าย (Polluter Pay Principle: PPP) เป็นหลักที่กล่าวไว้ว่าผู้ที่ ก่อให้เกิดมลพิษนั้นจะต้องเป็นผู้รับภาระค่าใช้จ่ายของมลพิษที่ตนได้ก่อขึ้น ซึ่งหลักดังกล่าวมีที่มาจาก หลักการทางเศรษฐศาสตร์เพื่อให้เกิดการใช้ทรัพยากรให้เกิดประโยชน์และมีความยั่งยืนอย่างมีประสิทธิภาพ [11] 4) หลักบริการสาธารณะ (Public service) เป็นหลักการบริการหรือกิจกรรมที่รัฐจัดท้าขึ้น เพื่อประโยชน์สาธารณะหรือเพื่อตอบสนองความต้องการของประชาชนโดยส่วนรวม โดยอยู่ภายใต้ความ ควบคุมของฝ่ายปกครอง [13] 5) หลักการมีส่วนร่วมของประชาชน เป็นหลักที่สามารถเปิดโอกาสให้ทุกคนเข้ามามีส่วน เกี่ยวข้องในการด้าเนินการพัฒนา โดยการร่วมคิดร่วมตัดสินใจเพื่อก้าหนดเป้าหมายของสังคมและการ จัดสรรทรัพยากรเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย และปฏิบัติตามแผนการหรือโครงการต่าง ๆ ด้วยความเต็มใจ [14] การใช้หลักการดังกล่าวในการตรากฎหมายก็เพื่อเป็นการมุ่งหวังให้ทรัพยากรธรรมชาติรวมถึง พื้นที่ชุ่มน้้าต่าง ๆ มีศักยภาพ สามารถให้ผลิตผลได้อย่างยั่งยืน ถาวร และมั่นคง จากการศึกษาข้อ กฎหมายของประเทศไทยในปัจจุบันพบว่ายังไม่มีกฎหมายที่รองรับพื้นที่ชุ่มน้้าโดยตรง เป็นเพียงการน้า บทบัญญัติของพระราชบัญญัติอื่นมาปรับใช้ในการบริหารจัดการ จึงท้าให้การจัดการที่เกี่ยวกับพื้นที่ชุ่มน้้า ยังไม่ประสบความส้าเร็จเท่าที่ควร ซึ่งในที่นี้จะท้าการวิเคราะห์ปัญหาที่เกิดจากการบังคับใช้กฎหมายใน ฉบับที่ส้าคัญและเป็นกฎหมายที่อยู่ภายในสังกัดกระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ปัญหาการบังคับใช้กฎหมายของพื้นที่ชุ่มน้าในประเทศไทย 1. พระราชบัญญัติอุทยานแห่งชาติ พ.ศ. 2562