รายงานการประชุมวิชาการระดับชาติทางนิติศาสตร์-ครั้ง-2-เล่ม-2

35 (1) สาเหตุส่วนบุคคล (1.1) สภาวะทางกาย ซึ่งประกอบไปด้วย ในอดีตพบว่าเด็กวัยรุ่นที่มีลักษณะร่างกายที่ใหญ่โต บึกบึนมีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมอาชญากรรม (Sheldon, 1949) โดยทั่วไปวัยรุ่นยังไม่บรรลุวุฒิภาวะทางด้าน อารมณ์ สติปัญญาหรือชีววิทยา โดยเฉพาะการพัฒนาด้านสมองยังไม่ดีเท่าวัยผู้ใหญ่ทาให้มีโอกาสเสี่ยงต่อการ ประกอบอาชญากรรมได้ง่าย จากงานวิจัยส่วนใหญ่พบว่าเกิดกับผู้กระทาผิดซ้าในคดีความรุนแรง เช่น คดีเกี่ยวกับ การใช้ความรุนแรงทางเพศ ฆาตกรรมต่อเนื่อง เป็นต้น (1.2) สภาวะทางจิตใจและบุคลิกภาพ ภาวะจิตที่ผิดปกติ (Mental Illness) เป็นตัวบ่งชี้ถึง พฤติกรรมการกระทาผิดซ้าได้อีกตัวแปรหนึ่ง มีการศึกษาพบว่า ผู้ต้องขังที่มีภาวะจิตที่ผิดปกติ ได้แก่ มีอาการของ โรคซึมเศร้ามีลักษณะการโทษผู้อื่นอยู่เสมอเช่นนี้ทาให้เข้าใจว่าการกระทาของตนเองเป็นสิ่งที่ถูกต้อง และยิ่งได้รับ แรงเสริมโดยการไม่ถูกตาหนิ ไม่ถูกลงโทษตามกฎหมาย ก็ยิ่งเป็นการเพิ่มโอกาสกระทาผิดซ้าในครั้งต่อไปได้ บุคลิกภาพผิดปกติ (Conduct Disorder) บุคคลเหล่านี้จะรู้ตัวอยู่เสมอว่าตนเองกาลังทาอะไรและรับรู้ว่าสิ่งที่ทา เป็นสิ่งที่ผิด แต่ไม่สนใจว่าถูกหรือผิดหรือเป็นการสร้างความเดือดร้อนให้แก่ผู้ใดบ้าง เป็นคนขาดจิตสานึกและไม่ ละอายต่อการกระทาของตนเอง ไม่สานึกและมักโทษสังคมอยู่เสมอ (Neutralization) (2) โครงสร้างทางสังคมที่มีอิทธิพลต่อการกระทาผิดซ้า ประกอบไปด้วย (2.1) ภาวะของการไม่มีงานทา (2.2) เศรษฐกิจภายในครอบครัว (3) ประวัติครอบครัว การศึกษาประวัติการกระทาผิดของสมาชิกในครอบครัว จะพิจารณาตั้งแต่เมื่อ ผู้กระทาผิดยังอยู่ในช่วงวัยเด็กการที่สมาชิกในครอบครัวมีการแสดงความรุนแรงเฉพาะกับเด็ก ( Hostility towards or Scapegoating of the Child) เป็นการแสดงความรุนแรงของพ่อแม่หรือผู้ใหญ่ที่เฉพาะเจาะจงที่ตัว เด็กทาให้เด็กรู้สึกทุกข์ทรมาน ไม่มีคุณค่า (4) เพื่อนและสภาพแวดล้อมภายในชุมชน เพื่อนเป็นปัจจัยสาคัญในด้านของการเรียนรู้ทัศนคติและ ความคิดที่คล้ายคลึงกันซึ่งหากอยู่ในกลุ่มเพื่อนที่มีพฤติกรรมไม่ดีมีโอกาสที่จะเกิดพฤติกรรมนั้นโดยชักชวนให้ร่วม กระทาความผิด (5) ประวัติการกระทาผิด ประวัติการกระทาผิดเป็นตัวชี้วัดหนึ่งที่สามารถทานายพฤติกรรมการกระทาผิด ซ้าได้ โดยอธิบายในบริบทที่เชื่อมโยงตั้งแต่ประวัติการกระท้าผิดตั้งแต่เด็กจนมีพฤติกรรมการกระทาผิดในวัยผู้ใหญ่ มีเกณฑ์ที่ใช้ในการจาแนกตัวชี้วัด คือ จานวนครั้งในการกระทาผิด อายุที่กระทาผิดในครั้งแรก พฤติกรรมการ กระทาผิดในครั้งแรกซึ่งในที่นี้จะหมายถึง พฤติกรรมเบี่ยงเบนอื่น ๆ ที่ไม่ได้เป็นความผิดตามข้อกฎหมายด้วย