คำอธิบาย พระราชบัญญัติข้อมูลข่าวสารของราชการ พ.ศ. 2540

131 คาอธิบายพระราชบัญญัติข้อมูลข่าวสารของราชการ พ.ศ. 2540 ของรัฐกระทาการโดยไม่ชอบด้วยกฎหมาย ในการออกออกกฎ ตามมาตรา 9 วรรคหนึ่ง (1) แห่ง พระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 คาพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ 82/2566 การฟูองว่าคาสั่งของหน่วยงานของรัฐและ คาวินิจฉัยของคณะกรรมการวินิจฉัยการเปิดเผยข้อมูลข่าวสาร ที่ไม่ให้เปิดเผยข้อมูลข่าวสารตามคาขอของ ผู้ฟูองคดี เนื่องจากเป็นข้อมูลข่าวสารที่ไม่อาจเปิดเผยได้ ตามมาตรา 15 แห่งพระราชบัญญัติข้อมูลข่าวสาร ของราชการ พ.ศ. 2540 เป็นคาสั่งที่ไม่ชอบด้วยกฎหมายนั้น เป็นคดีพิพาทเกี่ยวกับการที่หน่วยงานทาง ปกครองหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐกระทาการโดยไม่ชอบด้วยกฎหมาย ในการออกออกคาสั่งทางปกครอง ตาม มาตรา 9 วรรคหนึ่ง (1) แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 9.2.2 คดีพิพาทเกี่ยวกับการที่หน่วยงานทางปกครองหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐละเลยต่อหน้าที่ตามที่ กฎหมายกาหนดให้ต้องปฏิบัติ หรือปฏิบัติหน้าที่ดังกล่าวล่าช้าเกินสมควร อยู่ในอานาจพิจารณาพิพากษา ของศาลปกครอง ตามมาตรา 9 วรรคหนึ่ง (2) แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดี ปกครอง พ.ศ. 2542 เช่น 9.2.2.1 หน่วยงานของรัฐไม่จัดพิมพ์ข้อมูลข่าวสารในราชกิจจานุเบกษา ตามมาตรา 7 แห่ง พระราชบัญญัติข้อมูลข่าวสารของราชการ พ.ศ. 2540 9.2.2.2 หน่วยงานของรัฐไม่จัดข้อมูลข่าวสารไว้ให้ประชาชนตรวจดูได้ ตามมาตรา 9 แห่ง พระราชบัญญัติข้อมูลข่าวสารของราชการ พ.ศ. 2540 9.2.2.3 หน่วยงานของรัฐไม่จัดหาข้อมูลข่าวสารให้แก่ผู้ขอเฉพาะราย ตามมาตรา 11 แห่ง พระราชบัญญัติข้อมูลข่าวสารของราชการ พ.ศ. 2540 9.2.2.4 หน่วยงานของรัฐฝุาฝืนหรือไม่ปฏิบัติตามพระราชบัญญัติข้อมูลข่าวสารของราชการ พ.ศ. 2540 หรือปฏิบัติหน้าที่ล่าช้า หรือเห็นว่าตนไม่ได้รับความสะดวก โดยไม่มีเหตุอันสมควร คาพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อ. 150/2548 การที่มีหลักฐานแสดงให้เห็นถึงการมีอยู่ของ ข้อมูลข่าวสารของราชการ แต่คณะกรรมการข้อมูลข่าวสารของราชการ ไม่ได้ใช้อานาจในการเข้าดาเนินการ ตรวจสอบข้อมูลข่าวสารของราชการดังกล่าว ตามมาตรา 13 ประกกอบมาตรา 33 แห่งพระราชบัญญัติ ข้อมูลข่าวสารของราชการ พ.ศ. 2540 เป็นคดีพิพาทเกี่ยวกับการที่หน่วยงานทางปกครองหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐ ละเลยต่อหน้าที่ตามที่กฎหมายกาหนดให้ต้องปฏิบัติ หรือปฏิบัติหน้าที่ดังกล่าวล่าช้าเกินสมควร ตามมาตรา 9 วรรคหนึ่ง (2) แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 คาพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อ.230/2551, อ.427/2551, อ.1400/2558, อ.2140 /2559 การที่ผู้ฟูองคดีได้มีหนังสืออุทธรณ์คาสั่งหน่วยงานของรัฐที่ไม่เปิดเผยข้อมูลข่าวสารราชการ ต่อคณะกรรมการวินิจฉัยการเปิดเผยข้อมูลข่าวสาร แล้วต่อมาคณะกรรมการวินิจฉัยการเปิดเผยข้อมูลข่าวสาร ได้มีคาวินิจฉัยให้หน่วยงานของรัฐเปิดเผยข้อมูลข่าวสารราชการดังกล่าวนั้น เมื่อคณะกรรมการวินิจฉัยการ เปิดเผยข้อมูลข่าวสารมีฐานะเป็นคณะกรรมการวินิจฉัยข้อพิพาท ตามมาตรา 3 แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาล ปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 และคาวินิจฉัยของคณะกรรมการวินิจฉัยการเปิดเผยข้อมูล