Proceeding2562

1482 การประชุมวิชาการระดับชาติมหาวิทยาลัยทักษิณ ครั้งที่ 29 ประจ�ำปี 2562 วิจัยและนวัตกรรมเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน 3 บทนา การจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมนั้น เป็นการจัดการการท่องเที่ยวของชุมชนที่ให้ความสาคัญกับ ประวัติศาสตร์ โบราณสถาน ศิลปวัฒนธรรมและประเพณี วิถีชีวิตของท้องถิ่น ตนเองในแง่สังคมและวัฒนธรรม โดยชุมชน ท้องถิ่นมีส่วนร่วมในการจัดการแหล่งท่องเที่ยว ไม่ว่าจะเป็น การมีส่วนกาหนดทิศทางการท่องเที่ยว การจัดรูปแบบการ ท่องเที่ยวและการดาเนินกิจกรรมการท่องเที่ยว ทั้งนี้ชุมชนจะได้รับผลประโยชน์จากการท่องเที่ยวซึ่งจะแตกต่างจากการจัดการ การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม โดยทั่วไปที่มีการจัดการโดยภาครัฐหรือภาคเอกชนที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยว อย่างไรก็ตามใน ปัจจุบันการท่องเที่ยวโดยชุมชนได้กลาย เป็นเครื่องมือในการสร้างความเข้มแข็งขององค์กรชาวบ้านในการจัดการ ทรัพยากรธรรมชาติและวัฒนธรรม โดยเน้นกระบวนการมีส่วนร่วมของคนในชุมชน ซึ่งชุมชนเป็นเจ้าของมีส่วนร่วมในการ กาหนดทิศทางการพัฒนาและตัดสินใจรวมถึงได้รับประโยชน์จากการท่องเที่ยว ทาให้มีการกระจายรายได้สู่สาธารณประโยชน์ ของชุมชน (กาญจนา แสงลิ้มสุวรรณ, ปปท.) “ทะเลน้อย” นับเป็นแหล่งท่องเที่ยวของชุมชนที่ขึ้นชื่อในจังหวัดพัทลุง โดยเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมที่มีวิถี ชีวิตหลากหลายไม่ว่าจะเป็นการสานเสื่อกระจูด การทาประมง การทานา รวมไปถึงประเพณีและวัฒนธรรม วิถีชีวิตที่เรียบง่าย แต่มีเสน่ห์ของวิถีชีวิตเกษตรและวิถีชีวิตริมน้าจึงได้เริ่มมีการดาเนินงานพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนในพื้นที่ ตาบลทะเลน้อย อาเภอควนขนุน จังหวัดพัทลุง อย่างไรก็ตามคณะกรรมการท่องเที่ยวชุมชนทะเลน้อยและชาวบ้านมีความต้องการที่จะพัฒนา และยกระดับตนเองไปสู่องค์กรพัฒนาท่องเที่ยวที่มีรายได้เป็นของตนทั้งนี้เพื่อพัฒนาศักยภาพของชุมชนให้มีความรู้ ความสามารถในการประกอบอาชีพจนนาไปสู่การมาเที่ยวของนักท่องเที่ยวด้วย และจากการทบทวนวรรณกรรม พบว่า มี ปัจจัยสภาพแวดล้อม เช่น ด้านเศรษฐกิจ ด้านสังคม ด้านวัฒนธรรม และด้านสิ่งแวดล้อม และภาวะผู้นาที่ส่งผลต่อ การมีส่วน ร่วมในการจัดการ การท่องเที่ยวแบบมีส่วนร่วมของชุมชน (สราวรรณ์ เรืองกัลป์ปวงศ์ และ อรรนพ เรืองกัลป์ปวงศ์, 2559) ปัจจุบันการท่องเที่ยวในประเทศไทยได้เกิดภาวะเศรษฐกิจตกต่าส่งผลกระทบให้นักท่องเที่ยวจากยุโรปและเอเชียนั้น ได้ลดลงอย่างมาก นักท่องเที่ยวในโซนเอเชียนั้นลดลงถึง 50% และโซนยุโรปนั้นลดลงเพียง 10% เนื่องจากเกิดความขัดแย้งใน ประเทศทาให้นักท่องเที่ยวนั้นเกิดการชะลอตัวลดลงกระทรวงการท่องเที่ยวและการกีฬาจึงมีแผนยุทธศาสตร์การกระตุ้นการ ท่องเที่ยว พ.ศ. 2552-2555โดยกาหนดการพัฒนาการท่องเที่ยว 5 ด้าน คือ 1) เสริมสร้างขีดความสามารถในการแข่งขันของ อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวไทย 2) หยุดยั้งการชะลอตัวของภาคเศรษฐกิจการท่องเที่ยวของประเทศ 3) ฟื้นฟูเศรษฐกิจการ ท่องเที่ยวของประเทศให้ขยายตัวอย่างสมดุลต่อเนื่อง รวมถึงสร้างโอกาสและสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการลงทุนและประกอบ กิจการ 4) สร้างเสริมการขยายการท่องเที่ยวชุมชนในรูปแบบเครือข่ายเพื่อเพิ่มเวลาพานักของนักท่องเที่ยว 5) สร้างความมั่นใจ แก่นักท่องเที่ยวด้วยมาตรการรักษาความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวที่เติบโตอย่างรวดเร็วนับว่า เป็นผลดีในเชิงเศรษฐกิจเพราะสามารถนาเงินตราต่างประเทศเข้ามาเป็นจานวนมากและเป็นการสร้างงานให้กับคนไทย แต่ ในทางกลับกันจะเห็นได้ว่าการท่องเที่ยวได้ก่อให้เกิดความเสียหายต่อแหล่องท่องเที่ยวได้เช่นกัน (ปาณิตา แสไพศาล, 2554) กรอบแนวคิดของงานวิจัย วัตถุประสงค์ของงานวิจัย 1. เพื่อศึกษาระดับการมีส่วนร่วมในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนทะเลน้อย อาเภอควนขนุน จังหวัดพัทลุง 2. เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ด้านสภาพแวดล้อมกับการมีส่วนร่วมในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมี ส่วนร่วมของชุมชนทะเลน้อย อาเภอควนขนุน จังหวัดพัทลุง การมีส่วนร่วมในการจัดการการท่องเที่ยวเชิง วัฒนธรรมของชุมชน -ด้านการตัดสินใจ -ด้านการรับผลประโยชน์ -ด้านการดาเนินงาน -ด้านการประเมินผล ตัวแปรตาม ตัวแปรอิสระ ปัจจัยสภาพแวดล้อม -ด้านเศรษฐกิจ -ด้านวัฒนธรรมและด้านการเรียนรู้ -ด้านสังคม -ด้านสิ่งแวดล้อม