Proceeding2562

1554 การประชุมวิชาการระดับชาติมหาวิทยาลัยทักษิณ ครั้งที่ 29 ประจ�ำปี 2562 วิจัยและนวัตกรรมเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน ขอมูลพฤติกรรมการปองกันอันตรายจากการสัมผัสเสียงดัง จากตารางที่ 2 สามารถจําแนกพฤติกรรมของการไดรับสัมผัสเสียงดังออกเปน 2 กรณี ไดแก กรณีแรก การสัมผัส เสียงดังอันเนื่องจากการทํางานในชวงหนึ่งปที่ผานมา พบวา มีพนักงานรอยละ 38.5 ที่เคยปฏิบัติงานในพื้นที่ๆมีเสียงดัง และพนักงานสวนใหญมีการปองกันการสัมผัสเสียงดังขณะปฏิบัติงานโดยใชปลั๊กอุดหู (รอยละ71.4) เชนเดียวกับการศึกษา ของ สันติ ใจจองและคณะ(2553) ที่พบวาพนักงานในโรงงานแปรรูปไมยางพาราจะสวมใสอุปกรณปองกันอันตรายจากการ สัมผัสกับเสียงดังบอยครั้ง ซึ่งถือวาเปนพฤติกรรมที่เหมาะสมที่จะปองกันตนเองออกจากอันตรายจากการสัมผัสกับเสียงดัง อันเนื่องจากการทํางาน ทั้งนี้พฤติกรรมดังกลาวเปนแคสวนหนึ่งของมาตรการเชิงปองกัน อยางไรก็ดี มีพนักงานเพียงรอย ละ 28.6 ที่ไมไดสวมใสปลั๊กอุดหูขณะปฏิบัติงาน เมื่อพิจารณามาตรการปองกันอันตรายจากการสัมผัสเสียงดังดานอื่นๆ เชน ดานการอบรมเกี่ยวกับการปองกันอันตรายจากการสัมผัสเสียงดัง ซึ่งเปนมาตรการสําหรับสรางความตระหนักใหกับ พนักงาน พบวายังมีพนักงานบางสวน (รอยละ 13.2) ที่ไมเคยไดรับการอบรมเรื่องดังกลาว อยางไรก็ดี มีรายงานการศึกษา ของ ศิริพงศ ศรีสุขกาญจน (2553) ที่พบวาถาหากพนักงานไดรับการอบรมดานความปลอดภัยที่แตกตางกันจะทําใหระดับ ความรูและระดับทัศนคติดานความปลอดภัยมีความแตกตางกันดวย ดังนั้น สถานประกอบการจึงควรสรางความตระหนักรู ดานความปลอดภัยอาชีวอนามัยโดยเฉพาะเรื่องการปองกันตนเองออกจาการการสัมผัสเสียงดังใหกับพนักงานกลุมที่ไมเคย ไดรับการอบรมดวยเพื่อใหพนักงานทํางานไดอยางปลอดภัยปราศจากโรคและการบาดเจ็บจากการทํางาน นอกจากนี้ ยังมี ปจจัยอื่นๆ ที่อาจจะสงผลกระทบตอการไดยิน ซึ่งก็คือ การสูบบุหรี่ จากการศึกษาในครั้งนี้พบวามีพนักงานที่สูบบุหรี่รอย ละ 30.77 ซึ่งจากรายงานการศึกษาของภูวสิทธิ์ สิงหภูมิและคณะ (2556) พบวา การสูบบุหรี่มีความสัมพันธกับการสูญเสีย การไดยินในพนักงานอุตสาหกรรมหลอมโลหะ ดังนั้น หากพนักงานไดรับสัมผัสเสียงดังขณะการปฏิบัติงานรวมกับการสูบ บุหรี่ก็จะทําใหพนักงานสูญเสียสมรรถภาพการไดยินอีกดวย กรณีที่สอง พฤติกรรมการสัมผัสเสียงดังที่นอกเหนือจากการ ทํางานในชวง 1 ปที่ผานมาพบวา มีพนักงานรอยละ 5.5 ที่ทํากิจกรรมยิงปน มีพนักงานรอยละ 22 ที่ชอบเปดเพลงเสียงดัง ในขณะที่พนักงานจํานวนรอยละ 9.9 ที่เที่ยวสถานบันเทิงที่มีเสียงดัง อยางไรก็ดีเมื่อสอบถามเกี่ยวกับการปฏิบัติตน ณ ภาวะปจจุบัน พบวา กิจกรรมบางกิจกรรม ยกตัวอยางเชน การยิงปนและการเที่ยวสถานบันเทิง ซึ่งเปนสถานที่ๆที่มีการ เปดเพลงเสียงดัง ตลอดจนการฟงเพลงที่มีเสียงดัง พนักงานจะลดหรือไมดําเนินกิจกรรมตางๆที่อาจจะทําใหตัวพนักงานเอง มีโอกาสสัมผัสกับเสียงดังเลย มีเพียงบางกิจกรรมที่พนักงานดําเนินการเพิ่มขึ้นจากเดิมเล็กนอย เชน ในชวง 1 ป กอนหนา ไมไดเลนดนตรีที่มีเสียงดัง แต ณ ปจจุบัน พนักงานเปลี่ยนพฤติกรรมมาทํากิจกรรมดังกลาว เปนตน