Proceeding2562

2152 การประชุมวิชาการระดับชาติมหาวิทยาลัยทักษิณ ครั้งที่ 29 ประจ�ำปี 2562 วิจัยและนวัตกรรมเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน 3 บทนํา อุตสาหกรรมการทองเที่ยวถือเปนแหลงรายไดหลักของประเทศไทย ทั้งนี้เพราะอุตสาหกรรมการทองเที่ยวทําใหเกิด การกระจายไปสูธุรกิจหลากหลายประเภท เชน ธุรกิจการขนสง สถานที่พัก รานอาหารและเครื่องดื่ม บริการนําเที่ยว ธุรกิจ สันทนาการ รานขายสินคาและของที่ระลึก สถานีน้ํามัน รานสะดวกซื้อ และกิจกรรมการรักษาพยาบาลและเสริมสรางสุขภาพ เปนตน รายไดจากอุตสาหกรรมการทองเที่ยวจึงมีการกระจายสูชุมชนและทองถิ่น นักทองเที่ยวชาวตางชาติที่เดินทางเขามา ทองเที่ยวในไทยมีแนวโนมเพิ่มขึ้นอยางตอเนื่อง จากสถิตินักทองเที่ยวชาวตางชาติที่เดินทางมาประเทศไทยระหวางป 2552 - 2557 พบวาจํานวนนักทองเที่ยวมีแนวโนมเพิ่มขึ้นอยางตอเนื่องจาก 14,149,841 คน ในป 2552 เพิ่มขึ้นเปน 24,779,768 คน ในป 2556 [1] ป 2558 มีจํานวน 29,881,091 คน ซึ่งสรางรายไดใหกับประเทศไทยเปนเงิน 1,457,150 ลานบาท (กรมการ ทองเที่ยว, 2558) สวนนักทองเที่ยวชาวตางชาติที่เดินทางเขามาทองเที่ยวในจังหวัดตรังก็มีจํานวนเพิ่มขึ้นอยางตอเนื่อง เชนเดียวกัน โดยสถิตินักทองเที่ยวชาวตางชาติในป 2557 มีจํานวน 168,434 คน ป 2558 มีจํานวน 181,097 คน และป 2559 มีจํานวน 185,212 คน และมีรายไดจากการทองเที่ยว 8,347 ลานบาท (สํานักงานสถิติจังหวัดตรัง, 2560) จังหวัดตรังและจังหวัดสตูลที่มีแหลงทองเที่ยวที่มีชื่อเสียงและไดรับความนิยมจากนักทองเที่ยวชาวตางชาติเปนอยาง มาก โดยเฉพาะอยางยิ่งคือแหลงทองเที่ยวทางทะเลที่เปนเกาะ ไดแก อุทยานแหงชาติตะรุเตา อุทยานแหงชาติหมูเกาะเภตรา เกาะมุก ถ้ํามรกต เกาะกระดาน เกาะไหง เปนตน จังหวัดตรังและจังหวัดสตูลเปนอีก 2 จังหวัดที่อยูในเขตพัฒนาการทองเที่ยว อันดามันเชนเดียวกับจังหวัดภูเก็ต กระบี่และพังงา แตเมื่อเปรียบเทียบความพรอมดานการทองเที่ยวพบวายังมีศักยภาพดอย กวาจังหวัดภูเก็ต จังหวัดกระบี่ และจังหวัดพังงา หลายประการดวยกัน โดยปญหาที่พบสวนใหญเกี่ยวกับความพรอมของสิ่ง อํานวยความสะดวกเพื่อการรองรับการทองเที่ยว เชน ปญหาดานความสะดวกในการคมนาคม ปญหาคุณภาพการใหบริการ ขอมูลขาวสารดานการทองเที่ยว และปญหาผูใหบริการยังขาดความรูความสามารถและทักษะการปฏิบัติงานที่เปนมืออาชีพ ดานการทองเที่ยว (คณะกรรมการพัฒนาการทองเที่ยว, 2558) นอกจากนี้ กมลวรรณ เหลายัง (2561) พบวานักทองเที่ยว ชาวตางชาติที่เดินทางมาเที่ยวจังหวัดสุราษฎรธานีนิยมใชเทคโนโลยีสารสนเทศในการคนหาแหลงทองเที่ยว ดังนั้นการใหขอมูล ขาวสารดานการทองเที่ยวผานเทคโนโลยีสารสนเทศจึงมีความสําคัญ ทั้งนี้ตองคํานึงชองทางการสื่อสารกับกลุมนักทองเที่ยว สูงอายุที่อาจจะมีปญหาดานการการใชเทคโนโลยีการสื่อสารดวย จากประเด็นปญหาดังกลาว ผูวิจัยจึงมีความเห็นวาการจัดการทองเที่ยวของจังหวัดตรังและจังหวัดสตูล จะสามารถ พัฒนาศักยภาพดานการทองเที่ยวใหเทียบเทาจังหวัดภูเก็ต กระบี่และพังงา ไดนั้น จําเปนตองพัฒนาและปรับปรุงองคประกอบ ของการจัดการทองเที่ยวใหดีขึ้นหลายประเด็น โดยเฉพาะอยางยิ่งดานการใหขอมูลขาวสารการทองเที่ยวกับนักทองเที่ยว ชาวตางชาติ ทั้งนี้เพราะขอมูลดานการเดินทางทองเที่ยวมีความคําเปนสําหรับการจัดเสนทางการทองเที่ยวของนักทองเที่ยว นอกจากนี้พบวาเมื่อนักทองเที่ยวชาวตางชาติมีทัศนคติที่ดีตอคุณภาพการใหบริการขอมูลขาวสารการทองเที่ยวจะสงตอ พฤติกรรมการทองเที่ยวที่กอใหเกิดรายไดจากการทองเที่ยวมากขึ้นในหลายเรื่อง เชน มีระยะเวลาในการพํานักนานขึ้น เพิ่ม การเดินทางไปสถานที่ทองเที่ยวหลากหลายมากขึ้น และมีกิจกรรมการทองเที่ยวเพิ่มขึ้น (รติรส อินกล่ํา,2557) ดังนั้นผูวิจัยจึงมีความสนใจศึกษาเพื่อประเมินระดับความพึงพอใจของนักทองเที่ยวชาวตางชาติที่มีตอการใหบริการ ขอมูลขาวสารดานการทองเที่ยวของจังหวัดตรังและจังหวัดสตูล โดยจะศึกษาในประเด็น 1) ขอมูลดานการทองเที่ยวผาน เว็บไซต 2) ขอมูลดานการทองเที่ยวของสถานที่พักแรม 3) ขอมูลดานการทองเที่ยวสถานีขนสง สนามบิน 4) ขอมูลการ