การประชุมวิชาการและผลงานวิจัย มหาวิทยาลัยทักษิณ ครั้งที่ 17 2550 - page 454

คํ านํา
จากการที่จํานวนสถานี ตรวจอากาศที่มีการติ ดตั้งเครื่ องมือวัดรั งสีอาทิตยมีความหนาแนนในเชิงพื้ นที่น อย
ดังนั้นการใชระเบียบวิ ธีเชิงตั วเลขสําหรับการศึกษาเกี่ยวกับปริมาณรังสีอาทิตยจึงเป นทางเลือกหนึ่งที่มี ประโยชน
การศึกษาเกี่ยวกับพลั งงานแสงอาทิตย ที่ตกกระทบบนพื้ นโลกในชวงเวลาหนึ่งๆ การอาศัยการตรวจวัดโดยใชไพรา
นอมิเตอร แสดงดังรูปที่ 1 ในช วงเวลาดังกลาวยังไมเพียงพอเนื่ องจากในบรรยากาศที่ไมมีเมฆปกคลุ มนั้นการกระเจิง
และการดูดกลืนจะเป นสาเหตุหลักทําใหเกิดการเปลี่ ยนแปลงของสเปคตรัมและการกระจายเชิงพื้นที่ของฟลักซรังสี
อาทิ ตย น้ําหนั กของอิทธิ พลของปรากฏการณ ทั้ งสองสัมพั นธ กับอยางใกล ชิดกับทางเดิ นของแนวรั งสีและ
องคประกอบของบรรยากาศ และจากการที่มวลอากาศสามารถคํานวณไดจากฟงกชันของพิกัดทางภูมิศาสตร ดังนั้น
จึงสามารถจํ าแนกรูปแบบของแบบจําลองรั งสีอาทิตยรวมออกเปน 2 รูปแบบ กลาวคื อ แบบจําลองเอมพิ ริคัลและ
แบบจําลองพารามิเตอร แบบจําลองเอมพิริคัลเปนผลมาจากการสร างสมการตัวแทนของชุดขอมูลระยะยาวและ
มักจะใช กับสถานที่ใดสถานที่หนึ่งเทานั้นทําใหเปนขอจํากัดสําหรั บการประยุกตใชกับสถานที่ อื่นๆ และเปนขอดอย
เมื่อเปรียบเทียบกับแบบจําลองพารามิเตอร ซึ่งมีพื้ นฐานทางกายภาพที่สมเหตุสมผลกับการใชขอมูลทางอุตุนิยมวิทยา
เปนตัวแปรอินพุ ทใหกับแบบจําลอง ถึงแมกระนั้นเนื่องจากความงายต อการใชงานแบบจําลองเอมพิริคัลยังคลมีการ
ใชงานกันอยางกวางขวาง
การสู ญเสี ยความเขมเนื่องจากเมฆที่ ปกคลุมท องฟามี ความสําคั ญมากกวาส วนประกอบอื่นๆ ของ
บรรยากาศ อยางไรก็ตามมักจะไมพิจารณาตั วแปรดังกลาวเนื่ องจากการที่เมฆปกคลุมทองฟามีการกระจายตัวอยาง
สุ มนั่นเอง นอกจากนี้การส องผานเชิงแสงมีความสัมพั นธกับชนิด ความสูง ความลึกและการขยายตัวของชั้นเมฆ
และส วนใหญพารามิเตอรเพียงสองตัวแรกเทานั้นที่มักจะทราบค า แบบจําลองหลักที่เกี่ยวของกับการสูญเสี ยความ
เขมของรั งสีอาทิตย เนื่องจากเมฆถูกศึกษาโดย mo Angstr && 1924 ตอมา Kasten และ Czeplack 1979 ไดนํ าเสนอ
แบบจํ าลองที่สั มพันธ กับปริมาณเมฆที่ ปกคลุ มทองฟาซึ่งมักจะแสดงอยูในรู ปของจํ านวนชั่วโมงที่ มีแดด โดย
ที พารามิเตอรดังกล าวสามารถตรวจวัดไดโดยอาศัยอุ ปกรณแสดงดังรูปที่ 2
อุณหภูมิอากาศเปนตัวแปรทางอุ ตุนิยมวิทยาพื้นฐานที่ มีการตรวจวัดทั่วโลกแต มักจะไมถูกใชสํ าหรับการ
คํานวณคาความเขมรั งสีอาทิตย อยางไรก็ตามยังคงมี บางแบบจําลองที่ใช อุณหภูมิ อากาศเปนตัวแปรอิ นพุท เชน
แบบจําลองของ Supit และ Van Kappel 1998 และไดมีการนําเสนอแบบจําลองสําหรับการประมาณคารังสีอาทิตย
โดยใชขอมูลปริมาณเมฆที่ปกคุลมทองฟา (Munner and Gul 2000) ถึ งแมกระนั้ นหลังจากที่ไดมีการศึกษา
เปรี ยบเทียบระหว างแบบจํ าลองดังกล าวกับแบบจําลองของ mo Angstr && ผลแสดงให เห็ นวาแบบจํ าลองของ
mo Angstr && มีความถูกตองแมนยํ ามากกวา (Paulescu et al. 2006)
รูปที่ 1 Kipp & Zonen CM21 ไพรานอมิเตอร