full2012.pdf - page 68

šœÎµ
ปัจจุ บันพื้นที่ชายฝั่งทะเลของประเทศไทยประสบปั ญหาแผ่นดิ นถูกกัดเซาะโดยมีสาเหตุของการกั ดเซาะและ
สภาพปัญหาแตกต่างกัน เช่ น การพังทลายของชายฝั่งที่เกิดจากธรรมชาติ สาเหตุคือ การเพิ่มขึ้ นของระดั บนํ้ าทะเล การ
พังทลายของหน้าผา ปริ มาณตะกอนจากทะเลที่พัดพาเข้าสู่ฝั่ งลดลง คลื่นลมรุ นแรงผิดปกติ กระแสนํ้ามีการเปลี่ยนแปลง
ตามธรรมชาติ ทิศทางของคลื่นเปลี่ยนแปลง ปริ มาณฝนตกที่มากกว่าปกติ (กรมทรัพยากรธรณี , 2549) และการกัดเซาะ
ชายฝั่งที่เกิดจากมนุษย์เป็ นสาเหตุ เช่ น การสร้างเขื่ อนหรื อฝายกั้นแม่นํ้ า ซึ่ งเป็ นสาเหตุหนึ่ งที่ทําให้เกิดการพังทลายของ
ชายฝั่งทะเล เนื่องจากตะกอนที่ จะมาทับถมมีปริ มาณน้อยลง เพราะตะกอนถูกกักไว้ที่เขื่อนหรื อฝาย รวมถึงการดูดทราย
ในแม่นํ้ าเพื่อใช้ในการก่อสร้ างและเพื่อการถมที่ ทําให้ตะกอนที่ ลงสู่ ทะเลมีปริ มาณน้อยลง การสร้างกําแพงกันคลื่น
เขื่อนดักตะกอน เขื่อนหิ นทิ้ ง และแนวหินทิ้ง ในบริ เวณหนึ่ งก่อให้เกิดผลกระทบต่อพื้นที่ใกล้เคียงได้ เช่น อาจเกิ ด
การกัดเซาะพื้นที่ชายฝั่ งบริ เวณท้ายนํ้ า เนื่ องจากตะกอนที่เคยพัดมาสะสมถูกดักและตกตะกอนอยู่ที่ เขื่อนดักตะกอน
(กรมทรั พยากรทางทะเลและชายฝั่ง, 2551) นอกจากนั้ นการก่ อสร้างถาวรวัตถุเพื่อการป้ องกันชายฝั่ งดังที่กล่าวมา ทําให้
ความลาดชันของชายหาดสูงขึ้น ซึ่ งเป็ นการเร่งให้เกิดการกัดเซาะชายฝั่ งมากขึ้ น การก่อสร้ างกําแพงปากแม่นํ้า ทําให้
ตะกอนถูกส่ งออกไปไกลจากบริ เวณชายฝั่งมากกว่าปกติ ทําให้ตะกอนสู ญเสี ยไปจากระบบ ส่งผลให้ปริ มาณตะกอนที่
ตกทับถมบริ เวณชายหาดมี น้อยลง และขัดขวางการพัดพาของตะกอนในแนวเข้ า - ออกฝั่ ง ก่อให้เกิดการพังทลายของ
ชายฝั่ง (กรมทรั พยากรทางทะเลและชายฝั่ง, 2550) ซึ่ งปั ญหาดังที่กล่าวมาข้างต้นสอดคล้องกับการกัดเซาะชายฝั่ งบริเวณ
ปากคลองตันหยงเปาว์ที่มีเขื่อนกันทรายปากคลองตันหยงเปาว์ โดยพื้นที่ถูกกัดเซาะหายไปส่งผลกระทบต่ อพื้ นที่ชุมชน
บ้านตันหยงเปาว์อย่างมาก ทางสํานักอนุ รักษ์ทรั พยากรทางทะเลและชายฝั่ง ได้เข้าศึ กษาพื้นที่ดังกล่าว และได้ดําเนิ นการ
แก้ปัญหาการกัดเซาะและฟื้ นฟูพื้ นที่ชายฝั่งทะเล โดยปั กเสาคอนกรีตในทะเลเป็ นระยะทางประมาณ 1,000 เมตร ซึ่ งการ
ปักเสาคอนกรี ตนอกจากช่วยชะลอความรุ นแรงของคลื่ นลม และช่วยดักตะกอนไม่ให้เคลื่อนที่ออกจากฝั่ งอย่างรวดเร็ว
ในช่ วงมรสุมแล้วนั้ น แนวเสาคอนกรีตดังกล่าวยังทําหน้าที่เปรี ยบเสมือนแนวปะการังเทียมใกล้ฝั่ ง เป็ นพื้นที่ให้สัตว์นํ้ า
จําพวกปลาผิวนํ้า กุ ้ ง ปู และสัตว์นํ้าชนิดอื่นๆ เข้ามาอยู่อาศัยและหลบภัยได้ เพื่อทราบถึงความหลากหลาย ชนิ ด ปริ มาณ
ของสั ตว์นํ้ าในแต่ ละเดือน จึ งทําการศึกษาประชาคมสัตว์นํ้ าที่ อาศัยอยู่ในบริ เวณชายฝั่งนํ้ าตื้ นที่มีการปั กเสาคอนกรี ต
ศึ กษาเฉพาะกรณีพื้นที่ ตําบลตันหยงเปาว์ อําเภอหนองจิ ก จังหวัดปัตตานี
ª·›¸ „µ¦ª·‹´¥
พื้ นที่ศึ กษา ณ ชายฝั่งทะเลหมู่ 4 บ้านตันหยงเปาว์ ตําบลท่ ากําชํา อําเภอหนองจิก จังหวัดปัตตานี ที่มีการปั กเสา
คอนกรี ตสําหรับป้ องกันตลิ่งโดยกําหนดจุดเก็บตัวอย่าง 3 ระดับความลึก คือ ระดับความลึ ก 0.8 เมตร 1.20 เมตร และ
1.50 เมตรโดยเก็บตัวอย่างที่ความลึกละ 4 จุด ขนานกับแนวชายฝั่ ง (รู ปที่ 1) ทําการศึกษาตั้ งแต่เดื อนธันวาคม 2552 –
เดือนพฤศจิกายน 2553 เป็ นระยะเวลา 12 เดือน เพื่อเก็บตัวอย่างสัตว์นํ้ า มาวิเคราะห์ ชนิด ปริ มาณ
„µ¦Á„ȝ˜´ª°¥n µŠ´˜ªr œÎʵ
เก็บตัวอย่างสัตว์นํ้าโดยใช้อวนสามชั้ นที่ มีขนาดความยาวทั้งผืน 50 เมตร ความลึกของอวน 1.7 เมตรโดย
มีขนาดตาอวนชั้ นนอกทั้งสองด้าน 4.5 เซนติเมตร และตาอวนชั้ นใน 2 เซนติเมตร โดยจะให้อวนแช่ในนํ้ าเป็ นเวลา 3
ชั่วโมง (เริ่ มวางอวนเวลา 06.00 น.) แล้วกู้อวนขึ้ นมา (เริ่ มกู้อวนเวลา 09.00 น.) นําสั ตว์นํ้ าที่ ติดอวนใส่ ถุงที่เตรี ยมไว้
นําไปแช่นํ้าแข็ง เพื่อนําตัวอย่างไป วิเคราะห์ ชนิด และปริ มาณ ในห้ องปฏิบัติการตามคู่มือของ Carpenter and Niem,
(1998), (1999a), (1999b), (2001)
68
การประชุมวิชาการระดับชาติ มหาวิ ทยาลัยทักษิณ ครั้งที่ 22 ประจำปี 2555