การประชุมวิชาการและผลงานวิจัย มหาวิทยาลัยทักษิณ ครั้งที่ 17 2550 - page 143

การทดลองที่ 2 อาหารสูตร MS ที่ เติม BA ที่ระดับความเข มขน 5 ระดั บ
ภายหลั งนําชิ้นสวนตาขางของต นกวาวเครือขาวที่ไดจากการเพาะเมล็ด ในสภาพปลอดเชื้ อเปนเวลา 1
เดือน มาเลี้ยงบนอาหารสูตร MS ที่เติม BA ที่ระดับความเขมขน 0, 0.1, 0.2, 0.3 และ 0.4 มิลลิกรั มตอลิตร เปนเวลา 1
เดือน พบวา
1. จํ านวนยอด ชิ้นสวนตาขางอาหารสูตร MS ที่เติม BA ความเขมขน 0.3 มิลลิกรั มตอลิ ตร สามารถชัก
นํ าใหกวาวเครือขาวเกิดยอดใหม ไดดีที่สุ ด คือ 6.00 ยอด (ภาพที่ 1d) และแตกตางทางสถิติกับอาหารชนิดเดียวกัน ที่
เติม BA ความเขมขน 0.2 และ 0.4 มิลลิกรัมตอลิตร คือมีจํานวนยอดใหมเฉลี่ ยเทากับ 4.00 และ 3.60 ยอดตามลําดับ
ขณะทรีตเมนตที่ เติม BA 0.1 มิลลิกรั มตอลิตร และชุ ดควบคุมมีจํานวนยอดนอยที่สุ ด คือ 1.60 และ 1.00 ยอด
ตามลําดับ (ตารางที่ 2) ซึ่งสอดคลองกับรายงานการทดลองของ ศรัณย (2547) ที่ทดลองเพาะเลี้ยงกวาวเครือขาว บน
อาหารสูตร MS ที่เติม BA ที่ระดั บความเขมขน 0.3 มิลลิกรัมตอลิตร สามารถเพิ่มปริมาณยอดไดดี
2. ความยาวยอด ชิ้นสวนตาขางกวาวเครือขาวที่เพาะเลี้ยงบนอาหารสู ตร MS ที่เติม BA 0.3 มิลลิกรัมตอ
ลิตร ความยาวสูงสุด เทากับ 2.95 เซนติ เมตร (ภาพที่ 2d) แตกต างทางสถิติ กับทรีทเมนตที่ เติม BA 0.1, 0.2 และ 0.4
มิลลิกรัมตอลิตร คื ออยูระหวาง 1.22-1.25 เซนติเมตร สวนชุดควบคุมใหความยาวยอดนอยที่สุดคือ 0.52 เซนติ เมตร
(ตารางที่ 2) ผลการทดลองนี้สอดคล องกับรายงานของ วิชัย (2540) และ สุริสา (2539) ที่ทํ าการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อ
กวาวเครือขาว เพื่อชักนําใหเกิดรากพบวาระดับความเขมขนของ BA มีความสัมพั นธทางบวกกับอัตราการเกิ ดยอด
และการพัฒนาของความยาวยอด เมื่อความเขมขนของ BA สูงขึ้น จะสงผลให จํานวนยอดและความยาวยอดเพิ่มขึ้น
ตามไปดวย
3. เปอรเซ็นต การเกิดยอด ผลการทดลองพบว าชิ้นสวนตาขางกวาวเครือขาวที่เพาะเลี้ยงบนอาหารสู ตร
MS ทุ กทรีทเมนตมีเปอร เซ็นต การเกิดยอดเทากันคื อ 100 เปอรเซ็นต (ตารางที่ 2 และภาพที่ 2) ทั้งนี้ ศรัณย (2547)
กลาววาการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อกวาวเครือขาวสามารถชักนําใหเกิดการพัฒนาของยอดไดในทุกสูตรอาหาร
4. เปอร เซ็นต การเกิดแคลลัส พบวาชิ้นสวนตาขางของกวาวเครือขาวที่เพาะเลี้ ยงบนอาหารสูตร MS ที่
เติม BA ความเข มขน 0.2 และ 0.3 มิลลิ กรัมตอลิตร มี เปอรเซ็นตการเกิดแคลลั สสูงถึ ง 100 เปอรเซ็นต รองลงไป
ไดแกอาหารสู ตร MS ที่เติ ม BA ความเขมขน 0.1 และ 0.4 มิลลิกรัมตอลิ ตร มีเปอรเซ็นต การเกิดแคลลั ส 80
เปอรเซ็นต (ตารางที่ 2) สวนในชุดควบคุ มไมพบการเกิ ดแคลลัส (ภาพที่ 2a) จะเห็ นไดวา BA มี บทบาทในการชักนํา
ให เกิดแคลลัสและการพัฒนาของยอดใหม เนื่ องจากสารกลุมนี้ทํ าหนาที่ ชวยเรงปฏิ กิริ ยาในกระบวนการเปลี่ยน
สภาพของเซลล และกระตุนการแบงตัวของเซลลเมื่อพืชนั้น ๆไดรับสารในอัตราที่เหมาะสม (คํานูญ, 2542)
เมื่ อพิจารณาชนิดของสารในกลุ มไซโตไคนินทั้ง kinetin และ BA พบวากวาวเครือขาวมี การตอบสนอง
แตกต างกัน ซึ่งจะเห็นไดชัดเจนวาเนื้อเยื่อที่เพาะเลี้ ยงบนอาหารที่เติม BA มีตอปริมาณการเกิดยอดใหม มากกวาที่
เพาะเลี้ยงบนอาหารที่เติม kinetin สอดคลองกั บรายงานของ Hu and Wang (1984) ที่กล าววา 68% ของพืชชนิดต าง ๆ
สามารถเจริญไดดีบนอาหารที่เติม BA สวนอีก 23% และ 9% ของชนิดพื ชที่เหลือเจริญเติบโตได ดีบนอาหารสู ตรที่
เติม kinetin และ 2iP ตามลําดับ