การประชุมวิชาการและผลงานวิจัย มหาวิทยาลัยทักษิณ ครั้งที่ 17 2550 - page 133

ชุดการทดลองที่ได รับอาหารผสม Cecropin D ความเขมขน 3 ppm มีคาสู งสุดคื อ 2.72±0.8 X105 เซลลตอ
มิลลิ ลิตร รองลงมาเปนชุ ดที่ไดรับอาหารผสม Cecropin D ที่ระดับความเขมขน 1.5, 0.5 และชุ ดควบคุม คือ
2.59±0.8, 2.42±0.6 และ 1.91±0.3 X105 เซลลตอมิลลิ ลิตร ตามลําดับ โดยจํานวนเม็ดเลือดรวมของกุงขาวที่ ไดรับ
อาหารผสม Cecropin D มีความแตกตางกันทางสถิติอย างมีนัยสําคัญ (P<0.05) กับชุดควบคุม
จากรายงานของ Smith และคณะ (2000) พบวาเพปไทดชนิด Cecropin สามารถเพิ่มจํานวนเม็ดเลือดรวมใน
ปลา Rainbow trout ได นอกจากนี้เพปไทดชนิด FK-565 ยั งสามารถเพิ่มความตานทานต อเชื้อแบคที เรียได เชนกัน
(Kitao and Yoshida, 1986) ซึ่งการเพิ่มขึ้นของจํานวนเม็ ดเลือดรวมนี้จะส งผลใหเมื่ อกุงขาวไดรับแบคทีเรียเขาสู
รางกายเม็ดเลือดจะทํ าหนาที่ในการกําจัดแบคที เรียเหลานั้ นออกไป แตจากการศึกษาของมะลิและคณะ (2543) พบวา
เม็ ดเลือดรวมของกุงกุลาดํ าจะสูงขึ้นหลังจากไดรับอาหารผสม Aflatoxin B1 ซึ่ งเปนสารพิษแปลกปลอมเมื่อเขาสูตัว
กุงแลว กุงจะมีการตอบสนองเพื่อกําจัดออกนอกรางกายโดยการเพิ่มจํานวนของเม็ดเลื อดรวมเชนกัน
นอกจาก Cecropin D จะสามารถเพิ่มจํานวนเม็ ดเลือดรวมได แลว Cecropin D ยังมีคุณสมบัติในการยับยั้ง
แบคทีเรียได โดยตรงอีกด วย (Vizioli and Salzet, 2002) จากรายงานการศึกษาความสามารถของ Cecropin D ในการ
ยับยั้งแบคทีเรี ย V. harveyi ของวีณาและคณะ (2550) พบวา Cecropin D สามารถลดจํานวนแบคทีเรี ย V. harveyi ลง
ได ตามระดับความเขมขนของ Cecropin D ที่สูงขึ้นตั้ งแต 0, 0.5, 1.5 และ 3 ppm และระยะเวลาในการบมที่นานขึ้น
ตั้งแต 0, 30, 60, 120 และ 180 นาที ซึ่ งความเขมขนของ Cecropin D 3 ppm และระยะเวลาบม 180 นาที จะลดจํานวน
แบคทีเรีย V. harveyi ลงมากที่สุ ดคือรอยละ 47.6 จึงเปนไปได วาปริมาณ Cecropin D ที่อยู ในตัวกุ งขาวจะสามารถ
ยับยั้งแบคทีเรียในตัวกุ งที่เพิ่มขึ้นหลังจากการฉีดสารละลายแบคทีเรีย V. harveyi เขาไป
ดังนั้นกุงขาวที่ได รับ Cecropin D ในปริมาณที่สู งจะสามารถยับยั้งแบคทีเรีย V. harveyi ไดมากขึ้น ทํ าให
แบคทีเรี ยเหลือนอยลงสงผลใหกุงมีอัตราการรอดสูงขึ้ น จากการศึกษาดังกลาวจึงสามารถใช Cecropin D ความ
เขมขน 0.5 ppm ผสมลงในอาหารใหกุงขาวกินเพื่ อลดการสูญเสียจากการตายหลังการติ ดเชื้อแบคทีเรีย V. harveyi
สําหรับจํ านวนของแบคทีเรี ยรวมและ Vibrio spp. ที่ยังคงเหลืออยู ในตับและตับออนและลําไส นี้จัดเป นแบคทีเรี ย
ประจําถิ่ น (Bacterial flora) ที่อาศัยอยูในทางเดินอาหารของกุงซึ่งมีจํานวนไมมากพอที่ จะกอใหเกิ ดโรคได
(Gomez-Gil et al., 1997; Wan et al., 2006)
2. การศึกษาการเปลี่ยนแปลงโครงสร างชุมชนแบคทีเรียในตับและตับออน ลําไสสวนกลาง ลําไสสวนปลายและน้ําที่
ใชเลี้ยงกุงขาวดวยเทคนิค FISH
ตับและตับออนพบแบคทีเรี ย γ-Proteobacteria เปนกลุมหลักทั้งในชุดควบคุ มและชุดที่ได รับ Cecropin D
รองลงมาจะเปนกลุมของ β-Proteobacteria, α-Proteobacteria, Actinobacteria, และ Fermicute ตามลําดับ (ภาพที่
2A) แบคทีเรี ยในแตละกลุมจะมีจํานวนใกลเคียงกันทั้งในชุดควบคุมและชุดที่ไดรับ Cecropin D ดังนั้น Cecropin D
จึ งมีผลในการยับยั้งแบคทีเรียในตั บและตั บออนไดน อยและไม พบแบคที เรียกลุ ม Bacteriodetes สอดคลองกั บ
รายงานของ Leano และคณะ (1998) วาชนิดของแบคทีเรียประจํ าถิ่นในกุงที่เลี้ยงในบอทดลองเปนกลุม Vibrio spp.
และไม พบแบคทีเรียกลุม Bacteriodetes ซึ่งพบในธรรมชาติเทานั้น
ลําไสส วนกลางและส วนปลายพบแบคทีเรี ย γ-Proteobacteria เปนกลุมหลักรองลงมาจะเปนกลุมของ
α-Proteobacteria, β-Proteobacteria, Actinobacteria และ Fermicute ตามลําดับ (ภาพที่ 2B และ 2C)ไมพบ