เอกสารการประชุมวิชาการและนำเสนอผลงานวิจัย ครั้งที่ 21 / 2554 (Oral) - page 31

7
ปกครองส่วนท้องถิ่น พ.ศ. 2542 ก็ทาให้เห็นว่า เทศบาลเมืองสิงหนคร มีอานาจในการออกเทศบัญญัติเพื่อกาหนด
รู ปแบบการจัดการป่ าชายเลนให้กับประชาชนที่ อยู่ในพื้นที่ ให้มีอานาจตามกฎหมายได้
จากการประชุ มกลุ่มผู้มีส่วนได้เสียในเขตเทศบาลเมืองสิงหนคร และการสัมภาษณ์เจาะลึกผู้นาท้องถิ่นและ
ชาวบ้าน จึงทาให้เกิดเป็ นร่างเทศบัญญัติเทศบาลเมืองสิงหนคร เรื่อง การอนุรักษ์ การใช้ประโยชน์จากทรัพยากรชายฝั่ ง
ป่ าชายเลนอย่างยั่งยืน โดยแบ่งเป็ น 4 หมวดด้วยกัน
หมวด 1 บททั่วไป โดยจะแบ่งเขตอนุรักษ์ปาชายเลน เป็ น 2 เขต คือป่ าชายเลนบริเวณตาบลหัวเขา และป่ าชาย
เลนเขตตาบลสทิ งหม้อ และให้ จากัด ความและ คานิยาม ต่างๆ เช่น คณะกรรมการ , การทาประมง , ใบอนุ ญาต , ผู้รับ
อนุญาต, องค์กรชุมชน, เจ้าพนักงานท้องถิ่ น ซึ่งคาเหล่ านี้ จะมีผลต่อการบังคับใช้ตามเทศบัญญัติต่อไป
หมวด 2 เป็ นหลักเกณฑ์ เกี่ยวข้องกับ เขตอนุรักษ์ป่ าชายเลน ข้อห้ามในการทาการประมง การเพาะเลี้ยงสั ตว์น้ า
และข้อยกเว้นต่างให้กับองค์กรชุมชน โดยความเห็ นชอบจากคณะกรรมการป่ าชายเลน
หมวด 3 เป็ นหลักเกณฑ์เกี่ยวข้องกับ คณะกรรมการบริ หารเขตอนุ รักษ์ป่ าชายเลนเทศบาลเมืองสิงหนคร โดย
คณะกรรมการบริหารเขตอนุ รักษ์ป่ าชายเลน ซึ่ งมีทั้ งกรรมการที่มาจากหน่วยงานของรัฐที่ใกล้ชิดกับประชาชน คือ
เจ้าหน้าที่ จากเทศบาลเมืองสิงหนคร การใช้ประโยชน์จากทรั พยากรชายฝั่งป่ าชายเลนอย่างยั่งยืน และเหตุผลที่สาคัญอีก
ประการที่ ให้เจ้าหน้าที่ของเทศบาลเมื องสิงหนครเข้ามาเป็ นกรรมการร่วมกับประชาชนคือ เพราะเหตุที่กฎหมายให้
อานาจหน้าที่ เทศบาลในการออกเทศบัญญัติ และเทศบาลก็ยังมีอานาจจัดตั้งงบประมาณเพื่อมาดูแลทรัพยากรธรรมชาติ
สิ่งแวดล้อมป่ าชายเลนในเขตได้อีกด้วย และตัวแทนจากประชาชนในชุมชนที่ แท้จริ งๆ ที่สนในด้านสิ่งแวดล้อมล้อมป่ า
ชายเลน โดยมีตัวแทนจากชุมชนละ 2 คน
หมวด 4 บทลงโทษ ซึ่ งตามพระราชบัญญัติเทศบาล พ.ศ. 2496 ให้อานาจในการตราเทศบัญญัติและสามารถ
กาหนดโทษได้เพียงโทษปรับไม่เกิน 1,000 บาท กรณีที่ ฝ่ าฝื นเทศบัญญัติ
สรุปผลการวิจัย
จากการศึกษาสิ ทธิ ของประชาชนในการมีส่วนร่วมกับองค์กรปกครองส่ วนท้องถิ่นในการจัดการป่ าชายเลน
แนวความคิ ดในเรื่องสิทธิ ของประชาชนในการจัดการเพียงลาพังก็อาจจะมีอุปสรรคในการจัดการป่ าชายเลน จึงต้อง
ร่ วมกับรัฐและชุ มชนในการบารุ งรักษาและการใช้ประโยชน์จากทรัพยากรธรรมชาติ และหน่ วยงานของรัฐที่ เป็ น
หน่วยงานที่ใกล้ชิ ดกับประชาชน ชุมชนมากที่สุ ดก็คือ องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ในรูปแบบการกระจายอานาจทาง
ปกครอง (Decentralization) ที่ รัฐได้มอบอานาจปกครองบางส่วนให้ ต้องไม่ ต้องอยู ่ในอานาจบังคับบัญชาขององค์กร
บริ หารราชการส่วนกลาง ปั จจุบันการถ่ายโอนภารกิ จ การอนุรักษ์และฟื้ นฟูทรัพยากรชายฝั่งป่ าชายเลนของกรม
ทรัพยากรทางทะเลและชายฝั่ง กระทรวงทรั พยากรธรรมชาติสิ่งแวดล้อม กาหนดให้กรมถ่ายโอนภารกิ จ การจัดการ
อนุรักษ์และฟื้ นฟูทรัพยากรชายฝั่งให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น โดยให้จัดทาแผนแม่บทเกี่ ยวกับการอนุรักษ์ชายฝั่ง
แม้แต่ส่วนกลางเองกฎหมายที่มารองรับการจัดการทรัพยากรชายฝั่งป่ าชายเลนยังไม่มีกฎหมายโดยตรงที่เข้ามาจัดการ
เพียงแต่ใช้กฎหมายอื่นๆที่ เกี่ยวข้อง เช่น พระราชบัญญัติป่ าไม้ พุ ทธศักราช 2484 ในพื้นที่ ป่ าชายเลนที่อยู่นอกเขต
อนุรักษ์หรือนอกเขตคุ้มครอง อย่างไรก็ดี ในเมื่อองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นมี อานาจในการออกข้อบังคับหรื อเทศ
บัญญัติมาใช้บังคับในเขตพื้ นที่ของตน ก็ ย่อมมี อานาจออกข้อบังคับหรื อเทศบัญญัติเพราะการที่ชุมชนเองหลายชุ มชนได้
กาหนดกติกาของชุ มชน แต่ไม่มีกฎหมายให้อานาจในการบังคับใช้เช่น ชุมชนป่ าชายเลนบ้านโคกพะยอม ตาบลละงู
จังหวัดสตูล ก็ อาจจะมีปัญหาในทางกฎหมายในการบังคับใช้แม้จะเป็ นข้อกติ กาของชุมชนซึ่ งชุมชนได้ร่ วมกันคิด