การประชุมวิชาการและผลงานวิจัย มหาวิทยาลัยทักษิณ ครั้งที่ 17 2550 - page 324

ตารางที่ 4 ความเสี่ยงตอการเกิดอุบัติเหตุจํ าแนกตามปจจัยเอื้อและปจจัยเสริม
ปจจัยเอื้อ/เสริม กลุมศึกษา กลุมควบคุม รวม OR 95% CI Sig
งานยกแบกหาม 6 (60.0) 4 (40.0) 10 (3.6) 1.65 .03,.43 .03
ประสบการณ
นอยกวา 5 ป
มากกวา 5 ป
28(35.0)
52(65.0)
103 (52.6)
93 (47.4)
131(47.5)
145 (52.5)
2.89 .29,.83 .01
การปนนั่งราน 24(60.0) 16 (40.0) 40(13.6) 2.89 .59,.98 .03
การแต งกาย 72 (90.0) 18 (9.2) 90 (32.4) 3.21 .02,.58 < .01
อภิปรายผลการศึกษา
กลุมตัวอยางเปนชายมากกวาหญิงประมาณ 4 เทา เปนลักษณะเดียวกั บการศึกษาของวัฒนา โพธา
(2541) ที่พบวาแรงงานกอสร างสวนใหญเปนเพศชาย ศึกษาระดับประถม ผู ดื่มเครื่องดื่มชูกําลังขณะทํางานเสี่ยง
ตอการเกิดอุบั ติเหตุ และการบาดเจ็บมากกวาผู ที่ไมดื่ม 8.2 เทา ผูสูบบุหรี่ ขณะทํางานเสี่ยงตอการเกิดอุบัติเหตุและ
การบาดเจ็บมากกว าผูที่ไมสูบ 1.9 เทา ผูดื่มสุราเสี่ยงตอการเกิดอุบัติเหตุมากกวาผูที่ไมดื่ม 1.9 เทา หากดื่มขณะ
ทํางาน ความเสี่ยงจะสูงถึง 18.4 เทา ผู มีโรคประจํ าตัวเสี่ ยง .01 เทา ของผูไมมีโรคประจํ าตัว การคนพบดังกลาว
สอดคลองกั บขอมูลของมูลนิธิอารมณ ที่พบวา คนงานกอสรางเปนกลุมที่ไดรับอุบัติเหตุมากที่สุด (มติชน 23 กพ.
47 หนา 18) การศึ กษาของ ถิรพงษ ถิรมนัส และคณะ (2544) ที่พบวา การดื่มเครื่องดื่มชูกําลังมี อิทธิพลตอการ
ประสบอุบัติเหตุจากการทํ างานกอสราง และสอดคลองกั บขอมูลการบาดเจ็บและการเกิดอุ บัติเหตุ จากการดื่มสุรา
ดังเชนขอมูลอุบั ติเหตุ จราจร ที่พบวา รอยละ 50 ของอุบั ติเหตุ จราจรเกิดจากการดื่มสุรา (ไพบูลย สุริยะวงศ ไพศาล,
2547) สําหรับเครื่องดื่มชูกําลัง พบวามีสวนผสมของคาเฟอีน (Caffeine) ถาไดรับในปริมาณนอยๆ จะกระตุนให
รูสึกกระปรี้กระเปรา ประสาทตื่นตัวแตจะหมดไปภายใน 2-3 ชั่วโมง รางกายที่ถูกกระตุนในชวงแรกจะหมดพลัง
ควบคุมสมาธิ ไมได เหนื่อยออน งวงอยางผิดปกติ จะตองไดรับคาเฟอีนเขาไปกระตุนใหมจึงตองดื่มอยูเสมอ และ
ยังมีขอเสีย โดยพบวาถาไดรับในปริมาณ 250 มิลลิกรัม ทําใหเลือดไปเลี้ยงสมองลดลงถึงรอยละ 20 ทําใหผูดื่ม
บางคนรูสึ กปวดศีรษะ สมองตื้อ และอาจทําใหเกิดโรคบางอยาง เชน แผลในกระเพาะอาหาร ประสาทไมสงบ
หงุดหงิด การดูดซึมธาตุเหล็กลดลง หั วใจเตนไมเปนจังหวะ และทํ าใหเกิดโรคหลอดเลือดแดงหัวใจผิดปกติได ผู
ที่มีโรคประจําตัวจากการศึกษาครั้งนี้พบวามีความเสี่ยงตอการเกิดอุบั ติเหตุ นอยกวาผูที่ ไมมีโรคประจํ าตัว ซึ่งอาจ
อธิบายไดวา ผู ที่มีประสบการณการเจ็บปวย จะมีความระมัดระวั ง และดูแลตนเองมากกวา กลุ มศึกษาและกลุม
ควบคุมมีความรูเกี่ยวกั บความปลอดภัยในการทํางานในระดับคอนขางสู ง เมื่อทดสอบคาเฉลี่ยความรูของทั้งสอง
กลุม พบวา ไมมีความแตกตางกันทางสถิติ (p =.844) คาเฉลี่ยทั ศนคติของทั้งสองกลุมแตกตางกันอยางมีนัยสําคัญ
ทางสถิติ (p < .01) โดยคาเฉลี่ยทัศนคติของกลุมศึ กษาคอนไปในทางบวกมากกวากลุมควบคุม ลักษณะนิสัยของ
สองกลุมที่ตางกัน คือ การเปนคนโมโห ฉุนเฉียวงาย ตื่นเต นงาย และวิตกกังวล โดยพบวากลุมศึ กษามีมากกวา
กลุมเปรียบเทียบ และพบความแตกตางกันทางสถิติ ลักษณะงานที่มีความสัมพันธกับการเกิ ดอุบัติเหตุจากการ
ทํางาน มีเพียงลักษณะเดียวคือ งานประเภทยกแบกหาม โดยมีความเสี่ยงมากกวางานที่ไมมีการยกแบกหาม
ประมาณ 1.65 เทา ผูที่มีประสบการณในการทํ างานกอสรางนอยกวา 5 ป เสี่ ยงตอการเกิดอุบั ติเหตุ มากกวาผูที่มี
ประสบการณในการทํ างานนอยกวา 5 ป ถึง 2.89 เทา อย างมีนัยสําคัญทางสถิติ (p<.01) การปนนั่งรานทําเสี่ ยงตอ