การประชุมวิชาการและผลงานวิจัย มหาวิทยาลัยทักษิณ ครั้งที่ 17 2550 - page 210

16
สองขางล างนี้ โดยไมเห็ นความสําคั ญของการพิสูจนตามกฎขอแรกนี้ กอนเลย จึ งเปนความผิดของการ
ระบุสาเหตุของผลหนึ่งอยางฉกรรจ วิธีที่ ถูกตองคือ จะตองเริ่มที่ผลที่เกิ ดขึ้นในปริมาณตางกัน ในคนที่
ถูกแบ งออกเปนอยางน อย 2 กลุมมากอน นั่นคือ นักวิจัยจะตองมี ทั้งกลุมทดลอง และกลุมควบคุ ม เมื่อ
พบว ากลุมทดลองมี ผลดีมากกวากลุ มควบคุม แลวจึงจะดํ าเนินการขั้นต อไป คือ หาสิ่ งที่อาจเปนสาเหตุ
ของผลดีที่มากกวานี้ของกลุมทดลอง โดยนั กวิจัยต องยืนยันไดวาสิ่ งที่สองกลุมนี้แตกต างกันมาแต เดิมมี
นอย แตที่ ไดรับตางกันเด นชัด คือ กลุมทดลองไดรับการพัฒนา แต กลุมควบคุ มไมไดรับ จึงอาจพูดได วา
ผลดีที่มีมากกวา ซึ่งปรากฏในกลุมทดลอง เกิดจากการไดรับการพัฒนานั่นเอง กลุมควบคุมไมไดรับการ
พั ฒนาจึงมีผลดังกลาวนอยกว าอยางชัดเจน นั กพัฒนาที่มองไมเห็ นความสําคัญในกฎขอนี้มักใช รูปแบบ
การวิจัย Pretest-Posttest one group design หรือรูปแบบวัดผลหลังการพัฒนาอยางเดี ยว (Post test only)
โดยละเลยไมใชกลุมควบคุม จึงเปนรูปแบบการวิจัยที่ยังไมสมบูรณ เมื่อพบผลดีที่เกิดขึ้น จึงมักทึกทักวา
ผลดีนั้ นเกิดจากการพัฒนาที่ตนจัดขึ้น ผลการวิจัยเชนนี้เปนผลการวิ จัยที่ไม มีใครเชื่อถือ ยกเวนผูที่ไม รู
เรื่องหลั กปรัชญาของการพิสูจน ความเปนสาเหตุ ของผล ก็อาจหลงเชื่อได สวนผูที่ระมัดระวังจะถามว า
ผูวิจัยมี หลักฐานพิสู จนอยางไรวา ผลดีที่เกิ ดนั้น จะไมเกิดหรือเกิดนอยกั บคนที่ไม ไดเข ารวมโครงการ
ทานจะต องพิ สูจน ใหได กอน โดยมี กลุมควบคุมมาเปรี ยบเทียบนั่นเอง การเขาใจและสามารถใชกฎ
Covariation rule ไดอยางถู กตองนี้ ตองอาศัยการมีสติปญญาขั้นสู ง คือ ขั้นปฏิบัติ การแบบระบบตาม
ทฤษฎีของเพียเจท (Piaget, 1983 และ ดวงเดือน พันธุมนาวิน 2541) ดวย
2) หลังจากพิสู จนตามกฎขอแรกไดแล ววา ผูที่ เขารวมโครงการ ไดผลดีมากกว า ผูที่ ไมเข ารวม
โครงการ หรืออีกนัยหนึ่ง ผลดีที่เกิด (ตั วแปรตาม) แปรผันไปตามการเข ารวมโครงการ (ตัวแปรอิสระ)
ตอไปคือกฎที่วาสิ่งที่ เปนสาเหตุ ยอมเกิ ดกอนผล (Temporal precedence rule) กฎขอนี้ไมยากที่ จะ
ดํ าเนินการเพื่อพิสู จนในงานวิ จัยเชิ งทดลอง วิธี ดําเนิ นการพิสูจน มี 2 ขั้ น ขั้นแรก คื อ นักวิ จัยจะต องมี
หลักฐานที่วา ผลดีที่เกิ ดแตกตางกันในกลุมทดลอง เมื่ อเปรียบเทียบกับกลุ มควบคุมในภายหลังที่ มีการ
จัดการพัฒนานี้ ผลดีในสองกลุ มนี้มิได มีแตกตางกั นมากอนที่ จะมี การจัดการพัฒนาแต อยางใด วิธี การ
สรางหลั กฐาน นักวิจัยอาจดํ าเนินการได 2 ประการ คือ การวัดผลดี นี้กอน (Pretest) การเข ารับการพัฒนา
ของทั้งกลุ มทดลอง และกลุมควบคุม โดยต องพบผลตรงนี้วาไมแตกตางกันอยางมี นัยสํ าคัญ นั่ นคือ
พิ สูจนวาเดิมเด็กในกลุมทดลองกับเด็กในกลุมควบคุม มีผลดีที่เปนเป าหมายนอย หรือไมมีเลยเทาๆ กั น
มากอน (แต มาแตกตางกั นในภายหลัง) หรื ออีกวิ ธีหนึ่ง ใชการจัดการใหเกิ ดความเทาเทียมกัน โดยนํา
กลุมตั วอยางที่มีลักษณะเทาเทียมกันในหลายประการ (Homogeneous) มาสุมโดยไม ลําเอียงเข ากลุม
ทดลอง และกลุมควบคุม (Random assignment) กลุมทั้ งสองนี้จึงมีลั กษณะต างๆ รวมทั้งผลที่เป น
เปาหมายเทาเทียมกัน โดยการจัดการดังกลาว ขั้นที่สอง คื อ เมื่อพิสูจนวาผลดีนี้แต เดิมยังไมแตกต างกัน
ในกลุมทดลอง กับกลุมควบคุม แต ผลนี้มาแตกตางกันหลั งการจัดการพัฒนาในกลุมทดลองแลว แสดง
วา การจัดการพัฒนาเกิดกอนผลดีที่ พบมากในกลุมทดลองเกิดตามมาทีหลัง สวนการไมมีการพัฒนามา
กอนในกลุมควบคุม และสิ่ งที่ตามมา คื อ ผลดีมีไมมาก (เทากับหรือมากกว าในกลุมทดลอง) ดังนั้น ตาม