การประชุมวิชาการและผลงานวิจัย มหาวิทยาลัยทักษิณ ครั้งที่ 17 2550 - page 208

14
การทําวิจัย และนําผลมาปรับปรุงจนโครงการประสบความสําเร็จ และมีความยั่งยื นมากวา 40 ป จาก
เนื้อหาในหัวขอขางตน ทําใหเห็นวา การวิจัยในช วงแรกมักใชการวิจัยหลั กที่เรียกวา การวิจัยเชิงทดลอง
(Experimental Study) เพื่อประเมิ นผลตนแบบโครงการพัฒนา การวิจัยประเภทนี้ เปนการวิจัยขั้นสูงที่
นักพัฒนาจะต องใชในการพิสูจน ความสําเร็จของโครงการพัฒนา ซึ่งเป นสิ่งแรกที่นั กพัฒนาจะตอง
พิสูจนใหเห็นในเชิงประจักษวา โครงการพัฒนาที่จัดขึ้นนั้นไดผลดีจริง และผลดี ที่เกิดขึ้นกับเด็ กนั้น เกิด
จากการจัดการพัฒนาในชวงโครงการนั้นจริง นอกเหนือจากการที่เด็กจะพัฒนาไปเองตามธรรมชาติ
และตามสถานการณเรียนรูตามปกติ
ในประเทศไทย นักวิชาการในสายสังคมศาสตร โดยเฉพาะอยางยิ่งสาขาพฤติ กรรมศาสตรและ
สาขาจิ ตวิทยา ได ใชรูปแบบการวิจัยนี้ ในการวิจัยเพื่ อสรางตนแบบชุดฝกอบรมพั ฒนา ซึ่งนักวิ จัยใน
สาขาเหลานี้จึงเรี ยกรูปแบบการวิจัยนี้วา การวิจัยเชิงทดลองประเมินผลตนแบบการพัฒนา (Evaluative
Experimental Study: EES) (ดวงเดื อน พันธุมนาวิน, 2547ก) นักวิ จัยในสาขาเหล านี้ไดทําการวิจัยเพื่อ
สรางและพิสูจน ผลการใชต นแบบการพัฒนาในด านตางๆ เชน ตนแบบชุดฝกอบรมจิ ตลักษณะแบบ
บูรณาการในการพัฒนาพฤติ กรรมการดูแลสุ ขภาพฟนของเด็กประถม (เมธิ นี คุปพิทยานันท, 2546)
ต นแบบชุดฝกอบรมเพื่ อพัฒนาเหตุผลเชิงจริยธรรมแกครู (โกศล มี คุณ และ ณรงค เที ยมเมฆ, 2545),
ตนแบบสาส นชักจูงเด็กรักษากฎระบี ยบวินั ย (บุณฑริกา ราชอาจ, 2547) ตนแบบชุดฝกอบรมการขับขี่
อยางปลอดภั ยและมีมารยาทในเด็กประถม/มั ธยม (สกล เที่ยงแท และ สุมิตตรา เจิมพันธ, 2546) และ
ต นแบบชุดฝกอบรมจิ ตและทักษะในการป องกันโรคเอดสในนักศึกษาระดั บปริญญาตรี (พิ สมัย วิบูลย
สวัสดิ์ และคณะ, 2547; เรณุ มาศ มาอุนและคณะ, 2546) เปนตน ชุดฝกอบรมเหลานี้ เปนชุดฝกอบรมที่
นั กพัฒนาสามารถนําไปใชแพรหลายในวงกวางได อยางมั่ นใจ เพราะผานการพิ สูจน จากการวิ จัยเชิง
ทดลองแลววา ได ผลดีจริง โดยในการพัฒนาในภายหลั งนั้น อาจใชชุ ดฝกอบรมเหล านี้รวมกันหลายๆ
ชุด เพื่ อจะใหไดผลที่มากและถาวรดวย
อยางไรก็ตามนักพัฒนาตองแสวงหาผูมีความสามารถในการวิ จัยเชิงทดลอง เพื่อที่จะหาคํ าตอบ
ใหได ว า การพัฒนาที่ตนจั ดขึ้ นนั้ น ไดผลดีตามที่ ต องการจริงๆ แต เป นที่น าเสี ยดายวา นั กพั ฒนา
บางสวนกลัวการทําวิ จัย จึงไมทําการวิจั ยเชิงทดลองประเมินผลต นแบบโครงการพัฒนา/ชุดฝ กอบรม
หรือนักพั ฒนาที่ไปทําวิจัยเอง แตก็มักใชรูปแบบการวิจัยที่ไมถู กตอง โดยเฉพาะการไมมีกลุมควบคุมใน
การวิ จั ยประเมินผลโครงการนั้ น จึ งทํ าให ไม สามารถจะพิ สูจน ความสํ าเร็ จของการพั ฒนานั้ น
ผลการวิจัยจึ งไมสามารถใชในการปรับปรุงโครงการใหดี ขึ้นอยางเต็มที่ ตลอดจนผลการวิจัยไมสามารถ
ชั กจูงให รัฐบาลหรื อผูให ทุนเห็ นความสํ าเร็จของโครงการได จึ งทําให โครงการพัฒนาที่ ดี หลาย
โครงการอาจตองยุติลง เพราะถูกตัดงบประมาณ นอกจากนี้ การทําวิ จัยประเมินผลโครงการ มักเปนการ
ทําวิ จัยแบบระยะสั้น มากกว าการทําวิจัยแบบระยะยาว (Longitudinal Study) ทํ าใหไมสามารถพิ สูจนวา
การพัฒนาที่ลงทุ นไปนั้น ไดผลที่ยั่งยืนหรือไม อยางไร (ดูภาพ 6)