full2012.pdf - page 583

จากการบริหารเครื อข่าย SEN ที่ใช้หลักการมีส่วนร่ วม การบริหารแบบแนวราบที่ไม่มีการสั่งการ หากทุก
คนปฏิ บัติด้วยใจ และที่สําคัญส่ งเสริ มการแลกเปลี่ยนเรี ยนรู้ ความเป็ นกั นเองของผู้ จัดการเครื อข่ายและนักวิจัย ทําให้
ครู และบุคลากรทางการศึกษาประทับใจ และมี ความยินดีเป็ นอย่างยิ่งในการเข้าร่ วมกิจกรรมที่ทางเครื อข่ายได้จัดขึ้ น
พร้อมไปกับความรู้ สึกเป็ นเจ้าของเครื อข่าย SEN ร่ วมกัน ที่ ทุกคนในเครื อข่ ายต้องช่วยกันสร้ างให้เครื อข่าย SEN ให้
เข้มแข็งและคงอยู่ตลอดไป เปรี ยบเสมือนมรดกทางปัญญาที่ถูกถ่ายทอดไปยังคนรุ่ นแล้วรุ่ นเล่าตลอดไป ซึ่ งทั้งหมดนี้
สอดคล้องกับพิชิ ต ฤทธิ์ จรู ญและศุภวรรณ์ เล็กวิไล(2544)ที่ได้วิจัยเรื่ อง การปฏิรู ปทั้ งโรงเรี ยนเพื่อพัฒนาคุณภาพผู้เรี ยน
และพบว่าการสร้ างเครื อข่ ายในการพัฒนาคุณภาพผู ้ เรี ยน ต้องอาศัยรู ปแบบการบริ หารจัดการแบบมี ส่วนร่ วม มีการ
กระจายอํานาจ การใช้ประชาธิ ปไตยในการปฏิ บัติงาน รวมทั้ งภาวะผู ้ นําของผู ้ บริ หารเป็ นปั จจัยที่ สําคั ญที่จะทําให้
เครื อข่ ายเกิดความเข้มแข็ ง นอกจากนี้ ยังสอดคล้องกับขนิ ฏฐา กาญจนรังสี นนท์(2536) ซึ่ งกล่าวไว้ว่า"การจัดการเป็ น
หัวใจของเครือข่าย เป็ นหัวใจให้ เกิดการจัดการร่ วมกัน การเริ่ มต้นของเครื อข่ ายนั้ น ไม่ได้เริ่ มอย่างที่คิด และมันไม่ได้โต
อย่างที่คิด บางคนคิ ดไกลไปถึงขั้นที่ว่าจะเชื่อมโยงเครื อข่ายทั้ งประเทศนะเข้าด้วยกัน ซึ่ งไม่ รู้ จะเข้ากันได้อย่างไร เพราะ
สภาพจริ ง ๆ ของการเกิดขึ้ นของเครื อข่ าย เกิดจากองค์ กรเล็กองค์กรหนึ่ ง แล้วขยายผลการเรี ยนรู้ของตัวเองไปสู่ องค์กร
อื่ น กลายเป็ นเครื อข่ายขององค์กรที่อยู่ ใน แวดวงเดี ยวกัน” และสอดคล้องกับ สมาน อัศวภูมิ(2549) ซึ่ งศึกษาวิจัยเรื่ อง
การศึกษาและสังเคราะห์ รู ปแบบการบริหารสถานศึ กษา การพัฒนาคณะกรรมการสถานศึกษาและสถานศึกษาเครื อข่าย
ของผู้ บริ หารสถานศึกษาต้นแบบ รุ่ นที่ 1และพบว่า การบริ หารโรงเรี ยนสมัยใหม่ต้องใช้ เครื อข่ายซึ่ งเป็ นเพื่อนโรงเรี ยน
ด้วยกัน ครู ผู้ สอนในสาขาเดียวกัน ทําให้มีคู่คิด เกิดการแลกเปลี่ยนเรี ยนรู้จากกันและกัน ทําให้เกิดความมั่นใจ ในการ
ปฏิบัติงาน นอกจากนี้ การสร้างเครื อข่ายยังต้องเริ่ มต้นด้วยกิจกรรมที่ ส่งเสริ มให้เกิดความรัก ความผูกพัน ความเสี ยสละ
และความเป็ นครู อย่างแท้จริ ง สอดคล้องกับภักดี รัชตวิภาสนันท์ (2548) ที่ ได้ศึ กษาวิจัยเรื่ อง การพัฒนาสมรรถนครู
เครื อข่ายวิทยาศาสตร์ กายภาพในโรงเรียนมัธยมศึกษาในสั งกัดกรมสามัญศึกษาเขตภาคเหนื อตอนบน พบว่า ครู มีภาระ
งานมากทั้ งงานด้านการเรี ยนการสอนและงานกิจกรรมอื่นๆของโรงเรี ยนที่ผู้ บริ หารมอบหมาย ทําให้ครู มีเวลาน้อยที่จะ
พัฒนาตนเองและพัฒนาการเรี ยนการสอนให้มีคุณภาพสูงสุด ทําให้ครู ขาดการกระตือรือร้น ขาดขวัญและกําลังใจที่จะ
พัฒนาตนเอง นอกจากนี้ ยังพบว่า พื ้นที่ห่ างไกล กันดารและ ไม่มีความปลอดภัย ทําให้การนิ เทศ ไม่ต่อเนื่ อง ครู จึงมี
ความกระตือรื อร้นน้อย
¦» žŸ¨„µ¦ª·‹´¥(Conclusions)
การวิจัยครั้ งนี้ สรุ ปผลการวิ จัยได้ดังนี้
ครูและบุคลากรทางการศึกษาในเครื อข่าย มี ความคาดหวังให้ คณะศึกษาศาสตร์
มหาวิทยาลัยสงขลานคริ นทร์ มีบทบาทในการเป็ นผู้นําทางการศึกษา ที่จะเป็ นที่พึ่ งของสถานศึกษา องค์กรวิชาชีพ
ตลอดจนครู และบุคลากรทางการศึกษาในพื้ นที่เป็ นสื่ อกลางในการแลกเปลี่ยนเรียนรู ้
เป็ นศูนย์พัฒนาครู และบุคลากรทางการศึกษาในพื้ นที่ และที่สําคัญที่สุดคื อ เป็ นสถาบันผลิตครู พันธุ์ใหม่ ที่มีคุณภาพ
ในขณะที่ ครูและบุ คลากรทางการศึกษาในเครื อข่าย เห็นด้วยกับการพัฒนาเครื อข่ายการศึกษาศรี ตรั ง หรื อ SEN เพื่อ
เป็ นสื่อกลางในการแลกเปลี่ ยนเรียนรู ้ของครู และบุคลากรทางการศึกษา ตลอดจนผู้ สนใจโดยทั่วไป
สําหรั บลักษณะกระบวนการเรี ยนรู้ ในเครือข่ายการศึกษาศรี ตรั งพบว่ามีลักษณะ สําคัญคือ มี การปฏิบัติบนพื ้น
ฐานความรู้ และสร้างองค์ความรู้ จากการปฏิ บัติ มีชุดคําถามประกอบการปฏิ บัติงานเพื่ อค้นคว้าหาคําตอบที่ นําไปสู่
ความสําเร็จ มีการเก็ บบันทึกข้อมูลอย่างเป็ นระบบ มีการถอดบทเรี ยนหลังการปฏิบัติ มีการสรุ ปผลการปฏิบัติงานเป็ น
องค์ความรู้ ของผู้ปฏิบัติเอง นํามาแลกเปลี่ยนเรี ยนรู้ ซึ่ งกันและกัน ตลอดจนนําผลการแลกเปลี่ยนเรียนรู ้ไปพัฒนางาน
583
การประชุมวิชาการระดับชาติ มหาวิ ทยาลัยทักษิณ ครั้งที่ 22 ประจำปี 2555